Vandaag op tijd de deur uitgestapt en op pad gegaan. Gaudi-dag dus onze eigen route uitgestippeld. De route vanaf internet is vooral via de metro en zoals we nu weten met een reden. Maar we wilden genieten van de zon, dus op stap. Eerst naar Casa Calvet. Dit huis is door Gaudi ontworpen. Omdat het particulier bezit is slechts van de buitenkant een foto kunnen maken. Dat was anders met het Casa Batllo. Ook deze is door Gaudi ontworpen, maar hierbij is hij helemaal los gegaan. En het is toegankelijk. De rij viel mee, dus naar binnen. We kregen meteen een audio-aparaat, zat bij de prijs in. En slim want zo begrijp je beter wat alles betekent. Eerst naar de eerste verdieping, via een bijzonder trappenhuis. De tegels zijn daar onder licht en boven donker, omdat boven meer daglicht komt en het onder dus donkerder lijkt. In het huis is geen rechte muur te vinden. Mensen die van haakse hoeken houden moeten hier slikken en mensen die al niet tegen ‘door de hoek heen behangen’ kunnen, kunnen beter wegblijven: hier wordt door de hoek heen getegeld! Via allerlei bijzondere ruimtes steeds hoger tot we op het dak stonden: woorden schieten te kort, een overweldigende ervaring als je van Gaudi houdt. Overal ziet je natuurlijke vormen terug komen en als je denkt dat inderdaad nergens iets in te herkennen is, blijkt er vanuit een bepaalde plek een draak op het dak te zitten! Weer buiten naar het volgende huis gelopen: Casa la Pedrera. Daar stond een enorme rij buiten, dus maar doorgelopen naar de Sagrada Familia. Wat een ongelovelijk gebouw! De rij was daar echter nog langer en wij zagen het niet zitten om meer dan een uur in de brandende zon te wachten. Naar het Parc Gaudi gelopen en wat gegeten en toen een nieuw plan gemaakt: op naar Parc Guell… alleen op de kaart zie je niet dat dit boven op een heuvel ligt en dat de wegen er stijl naar toe lopen. En het was maar 2,5 km lopen!! Met geslonken watervoorraad gearriveerd. En niet alleen wij! Honderden mensen die het park ook wilden zien. Bij de ingang was het zwart van de mensen, maar na bloed, zweet en tranen (nou ja, de eerste in ieder geval niet) gingen we niet onverrichter zaken terug. Het is gelukkig een groot park, dus de mensen vind je later niet meer terug. Maar ook in het park was het in eerste instantie alleen berg op. Na geslinger (ook de parken van Gaudi kennen geen rechte lijnen) kwamen we op het hoogste punt: de top waar een kruis staat. Het kruis staat op een plateau, waar je op kon klimmen. Tja, en nieuwsgierigheid wint het van de hoogtevrees, tot het moment dat je vol in de wind staat en er geen leuning meer is waar je je aan vast kan houden. Ronald heeft foto’s gemaakt zodat Ciska in het apartement van het uitzicht kan genieten. Na de top ging het gelukkig weer bergaf. Langs de bijzondere Gaudibank weer naar de uitgang en vervolgens de weg naar het appartement. Daar aan het begin van de avond aangekomen, net op tijd want onze voeten weigeren vanaf nu dienst!