Nadat alles in de auto was geladen, drie keer gecheckt of we echt niets waren vergeten, zijn we op pad gegaan. Het eerste stuk ging over de Southern Scenic Route. En hoewel de zon niet scheen, was het wel droog. We slingerde via een prachtige route langs de kust. De eerste stop was Lawrence. Punt van aandacht was de Former Court House. Helaas in vervallen staat, maar met een jurist in de auto is het bijna een must. Vandaar ging de route door naar Alexandra. Hier zijn we gestopt bij de pilaren van de allereerste brug die hier meer dan 100 jaar geleden is aangelegd. Omdat het bijna lunchtijd was , en de Lonely Planet van mening is dat je goed kunt lunchen in Cromwell, zijn we vervolgens daar heen gereden. In het centrum (let wel in het formaat stad in Nieuw Zeeland is dat dus een plein met enkele winkels en cafeetjes en restaurantjes en vaak de tourist information) hebben we een gezellige tentje gevonden met verrukkelijke sandwiches. Inmiddels was de zon (jawel) in volle hevigheid doorgebroken, We zaten lekker op het terras.
Na een uurtje wisten we ons toch weer in beweging te krijgen en zijn we met de auto naar Old Cromwell gereden. Lang, lang, lang geleden is Lake Dunstan kunstmatig aangelegd met een stuw. Cromwell lag oorspronkelijk een stuk lager en zou onder lopen. Je kunt dan alles laten verdwijnen, of je breekt alles af en bouwt dat enkele kilometers verder weer op. Dat laatste is gebeurd.
an Cromwell was het in een keer naar Wanaka, nog ongeveer een klein uur rijden. Het weer was steeds beter en toen we in Wanaka langs het meer reden, nodigde het uit om te stoppen en te genieten. We hebben de verleiding weerstaan en zijn meteen naar het Holiday Park gereden. Dit keer geen selfcontained unit, maar een standard cabin, we blijven immers maar een nacht. In de cabin was er even paniek: geen tea en coffee making facilities… geen thee!
We besloten om toch nog wat activiteiten te ontplooien: het weer was nog heerlijk en we hadden geen idee wat we morgen kunnen verwachten, dus op naar Puzzling World. Omdat we tijd genoeg hadden (mits we optijd de uitgang van de maze zouden vinden) besloten we de combo te nemen: de maze en illusionworld. Geen idee wat dat laatste was, maar waarom niet. Zeven jaar geleden waren we ook in de maze. Het is de bedoeling dat je de vier uitkijktorens beklimt en daar kan je komen via een doolhof van schuttingen en bruggen. Van de laatste heb je een goede overview, maar eenmaal beneden is alle logica weer verdwenen en ben je letterlijk het spoor bijster. De vorige keer hebben we de gele toren nooit kunnen bereiken, dus dat moest nu beter. Vol goede moed de ingang door. Linksom, rechtsom, nogmaals rechts, weer links… we kunnen niet verder. Terug. Nu rechtsom, weer rechts, links, trap omhoog, etc. etc. Hoe we ook liepen, de gele toren bleek buiten bereik. Na nog eens vijf minuten lopen waren we bij de groene toren… ook goed. Nu naar de gele. Vele gangen en bruggen later stonden we op de blauwe toren. Nog twee te gaan. De rode was even een uitdaging, maar ook die werd overwonnen. En toen bleef geel nog ver. Plotseling ontdekten we dat we bij een trap stonden waar we nog nooit eerder waren geweest. Van daar konden we terug naar de andere kant van het terrein. Natuurlijk nog wel een paar keer fout gelopen, maar uiteindelijk stonden we ook bovenop de gele toren. Triomfantelijk gingen we op weg naar de uitgang… uitgang… hoe kwam je daar ook al weer? En het gezoek begon weer van voren af aan. In totaal hebben we een uur in de maze rondgedwaald, maar toen stonden we ook op het terras, waar we lekker in de zon een kop thee hebben gedronken. Daarmee waren we er nog niet: illusion world. Hier zijn allerlei dingen te zien die anders zijn dan ze lijken. Veel hologrammen, een kamer mer gezichten die je volgen waar je ook loopt, een kamer die recht lijkt, maar die links veel kleiner is dan rechts en de icing on the cake: een ruimte waarbij je in een hoek van 35 % liep, maar die zo was ingericht dat het leek alsof je recht stond. Daar kon je ook met een stoel ‘omhoog glijden’ en stroomde water naar boven. Enkele minuten in die ruimte en je kunt niet meer lopen zonder je vast te houden. Eenmaal buiten kostte het dan ook even om het evenwicht weer terug te vinden.
Na Puzzling World boodschappen gaan doen voor de komende dagen en terug naar de camping. Op de weg terug van de gemeenschappelijke ruimte struikelde Ciska bijna over een egel. Deze werd ook opgemerkt door de buurvrouw: een Duitse. Toen die vroeg (in het Duits) wat dat was gaf Ciska dus braaf in het Duits antwoord. Vervolgens lange tijd met de dame in kwestie staan praten, waarbij Ronald en de overige leden van het reisgezelschap van de Duitse dame er gezellig bij kwamen. Wat een egel al niet kan veroorzaken. Omdat het kouder en later werd iedereen welterusten gewenst en zijn we lekker gaan slapen.