De dag begon zoals deze gisteren was geëindigd: koud, maar wel met een lekker zonnetje. We hebben maar zo’n twee en half uur nodig om op onze volgende bestemming te komen, dus we hebben alle tijd.
Als eerste naar de benzinepomp, om de tank weer vol te krijgen. Daarna een paar kilometer verder, naar een parkeerplaats aan de voet van Mount Iron.
Daar hebben we de auto neergezet, onze hiking boots aangetrokken, fleece jack aan, rugzak op de rug en zijn we vertrokken naar de top van de berg. De eerste paar honderd meter gingen prima. Daarna begon het toch wel steil te worden. Ook de zon begon zijn werk te doen. We liepen bijna de hele weg naar boven in de zon, dus het begon erg warm te worden. Tijd dus om het fleece jack uit te doen. Hoe hoger we kwamen, hoe meer de van de omgeving konden zien. Schitterende hoe je over Wanaka kijkt en hoe de stad lekker in de zon ligt. Strak blauwe lucht, en in de verte, op de bergtoppen een heleboel sneeuw. Na ongeveer drie kwartier lopen kwamen we eindelijk boven op de top. En wat een uitzicht! We hebben hier lekker zitten genieten. Je kunt echt 360 graden rond om kijken.
Op een bepaald moment werd het drukker, waarop wij besloten om weer verder te gaan. Nu bult af. Dit was toch lastiger dan we in eerste instantie hadden gedacht. De weg die wij naar boven hadden genomen was netjes aangelegd en voorzien van een vlak oppervlak. De andere kant van de berg was wel even anders. Veel onregelmatigheden, steile stukken, overal rotsblokken dus niet erg makkelijk lopen.
We hadden dus zeker de juiste beslissing genomen om de route met de klok mee te lopen.
Na ongeveer drie kwartier voor gems gespeeld te hebben, waren we dan weer terug bij de auto. Hier weer de normale schoenen aangedaan en even een fles frisdrank er bij gepakt. Dat was lekker verkoelend. Nog even een banaan gegeten om weer wat energie terug te krijgen en daarna weer terug in de auto om onze reis voort te zetten.

De eerste paar kilometer weg kende we al, omdat we daar ook gereden hebben om in Wanaka te komen. Daarna gingen we een nieuw gebied in. Zowel Ronald als Ciska waren hier nog niet eerder geweest. Een mooie kronkelende weg, door mooie dalen en om hoge bergen. We zagen zelfs dat er op een bepaalde bergketen een behoorlijke laag verse sneeuw was gevallen. Doordat wij over de Lindis Pass moesten, waren we wel even benieuwd of deze weg wel open zou zijn vanwege de sneeuwval. Maar gelukkig was er niets aan de hand. We hadden gepland om op deze pas even te stoppen om weer van het uitzicht te gaan genieten. Helaas had dat geen zin. Het hoogste punt van de pas ligt tussen de bergen, met een zicht van nog geen paar honderd meter om je heen. Doorrijden dan maar.
We hadden gelezen dat we in Twizel gezellig op een terras zou kunnen zitten om wat te drinken. We zijn dus het centrum ingereden, hebben de auto geparkeerd en zagen dat een paar restaurants dicht leken te zijn. Het was wel verdacht rustig. Niet alleen op straat, maar ook in het voetgangers deel van het centrum. Ineens hadden we het door: het is zondag! Gelukkig waren er in het voetgangers gebied wel diverse cafeetjes open. Hier hebben we lekker een grote kop thee besteld, met een chicken marmelade wrap. Heerlijk zitten genieten onder de parasol. In de zon zou het gewoon te warm geweest zijn.
Na onze late lunch is Ciska achter het stuur gekropen en zijn we naar de Lake Pukaki Visitors Centre gereden. Daar de auto geparkeerd en heerlijk een tijdje op een grote rots in de zon gezeten, aan de rand van Lake Pukaki. De kleur van het water is erg bijzonder. Een hele intense turquoise kleur! Maar wat kun je hier genieten.
Daarna zijn we highway 80 opgereden, met als eindbestemming Mount Cook.
We hadden chalet nummer 011 en daar is niets mis mee! Het is het eerste huisje, met vrij uitzicht op Mount Cook. Wauw!
Na een heerlijke maaltijd, zijn we tegen kwart voor negen naar het hotel gelopen om ons te melden voor de “Star Gazing” tour. We waren totaal met dertien personen (gids niet meegerekend). Als eerste kregen we een soort van 3D voorstelling van een reis door het universum. Beginnend zo’n 14 miljard jaar geleden en steeds dichter bij komend. Uiteindelijk eindigend in locatie Mount Cook. Nu werd het beeld omgekeerd, en keken we vanuit deze locatie weer naar buiten, naar de sterren, planeten, sterrenstelsels enz.
Na deze presentatie kregen we allemaal een thermo jas. One size fits all. Dit omdat het buiten nogal koud kan zijn. En wat waren we hier achteraf blij mee.
Met z’n allen in de bus en op naar het vliegveld. Daar hebben we namelijk een vrij zicht op het zuidelijk deel van de lucht. Er waren maar een paar wolkjes aan de lucht dus dat was op zich geen probleem. Wat wel jammer was, was dat de maan volop verlicht aan de hemel stond. En dit geeft toch wel heel veel licht.
Bij het vliegveld had onze gids al een enorme verrekijker klaar staan en een enorme 11” telescoop. We hebben echt versteld gestaan van wat je allemaal ziet.
Met de verrekijker konden we b.v. heel duidelijk het zwaard zien van Orion. Met het blote oog ook goed zichtbaar, maar met de verrekijker zag je heel duidelijk de vier sterren. Ondertussen was de telescoop ingesteld op maar 1 van die 4 sterren. Wat blijkt, het is er niet 1, maar er zitten er een heleboel bij elkaar, waarvan er vier heel duidelijk zichtbaar zijn. Dit zijn vier vrij nieuwe sterren. Aan het einde van de avond werd de telescoop nog even op een ander lichtje gezet. Dit was geen ster, maar een planeet. Je kon heel duidelijk de ringen om de planeet zien. Geweldig!
Ondertussen was het al twaalf uur geweest en werd het tijd om terug naar het hotel te gaan. Nog even een klein beetje paniek, want de bus wilde niet meer starten. “Misschien had ik het lampje toch niet moeten laten branden” gaf de gids toe. Maar uiteindelijk is het wel gelukt. We konden met de bus terug en het was niet nodig om te gaan lopen.
Moe, maar zeker voldaan, kwamen we om half één weer terug in onze chalet. Nog even snel wat gedronken en daarna snel het bed in.