Vandaag is het de dag van de excursie naar de gletsjer. Om half acht werden we wakker. Dan merk je wel dat we hier een stuk hoger zitten en dat het ‘s nachts goed afkoelt. Met andere woorden: het is koud!
Rond kwart voor elf zijn we naar de desk van de Glacier Explorers gegaan. We hebben nog wel snel een flesje water gekocht en zijn naar de bus gegaan. Daar werden we ontvangen door Linus, onze gids. We mochten al in de bus gaan zitten. Precies om elf uur gingen we op pad. Het eerste kwartier ging de bus over een onverharde weg. Je zou denken dat je langs een grote vlakte rijdt. Maar de gids vertelde, dat het vlakke gedeelte tussen de bergen geen vlakte was, maar rommel dat van de gletsjer af komt. In werkelijkheid, is deze laag van rotsblokken en grind 600 meter diep. Het is dus achtergelaten door de gletsjer toen deze zich terug trok naar de huidige positie. Het einde van deze onverharde weg is een parkeerplaats. Daar hebben we de bus verlaten en zijn begonnen aan de wandeling van 20 minuten.
De laatste honderd meter loop je over de achtergebleven laag van de gletsjer en gaat het laatste stuk steil naar beneden, met als eindpunt het meer.
En wat een bijzonder gezicht is het, als je ijsschotsen in het meer ziet drijven. Nadat we de zwemvesten aanhadden en in de boot waren gestapt, stuurde de gids Martin ons zo’n 50 meter van de stijger. Daar moest hij eerst een aantal veiligheidsregels doornemen. Na deze uitleg kon het dan echt beginnen. Martin stuurde de boot naar een kleine ijsberg. Daar konden we allemaal de berg aanraken en eventueel een stukje ijs afbreken. Je mocht het zelfs proeven. Het ijs is zo’n 600 jaar oud en kristal helder (en smaakt ook nog goed).
Hierna gingen we ook naar de wat grotere ijsbergen. We kwamen bij een een grote welke net (enkele minuten eerder) was omgedraaid. De bovenkant smelt door de zon. Maar omdat er altijd een verhouding is van 1/10e bovenwater en 9/10e onderwater, klopt deze verhouding niet meer als er wat is gesmolten. De ijsberg gaat zich dan zelf corrigeren, wat inhoud dat de berg zich omdraait. We hebben bijna drie kwartier over het meer rondgevaren langs kleine en grote ijsbergen. Vanaf het meer hadden we ook een schitteren zicht op Mount Cook. Dit keer niet vanaf de zuidkant, maar vanaf de oostkant. Als laatste zijn we tussen veel kleine ijsbrokken door naar de muur van de gletsjer gevaren. Het is niet toegestaan om dichter bij te komen dan 300 meter. Dit in verband met de veiligheid, als er een stuk afbreekt. En dat gebeurt bijna dagelijks en nooit op een vooraf bekende tijd. En de muur hield woord: terwijl we ronddobberden hoorden e een gerommel en zagen we nog net opspattend water.
Helaas moesten we ook weer terug. Naar ongeveer een uur op het meer, werd de boot weer aan de stijger vastgemaakt. We bedankten de gids en zijn begonnen met het steile stuk. Na onze ervaring met Mount Iron, was dit een makkie. We hebben heerlijk in het zonnetje gelopen tot we terug waren bij de parkeerplaats waar onze bus al weer klaar stond.
Op de weg terug naar de Hermitage kwamen er steeds meer wolken tevoorschijn. Gelukkig lag Mount Cook zelf nog wel mooi in de zon. Prima moment om bij aankomst lekker op het terras met uitzicht op mount Cook te genieten van een dubbele espresso. Het begon ondertussen wel steeds harder te waaien. De bewolking nam steeds meer toe, waardoor uiteindelijk ook Mount Cook niet meer te zien was.
We moeten wel toegeven dat we erg veel geluk hebben gehad. Gemiddeld is Mount Cook twee van de drie dagen niet zichtbaar vanwege de wolken. En wij hebben de berg nu toch al twee en een halve dag in volle glorie gezien.