[:nl]De weersverwachting die we gisteren hadden doorgekregen voorspelden niet veel goeds voor de komende dagen.
Regen, zware regen en onweersbuien.
Rond tien uur zijn we vertrokken van de camping in Greymouth. Eerst tanken.
Het was gelukkig nog droog, dus we konden volop genieten van het mooie landschap waar we door reden.
De weg ging veel langs de kust en af en toe een stukje het binnenland in.
Iets voor elf hebben we de auto op de parkeer plaats bij de Punakaiki Pancake Rocks and Blowholes gezet.
Het was eigenlijk best goed weer. De zon begon zelfs flink te schijnen.
Vanaf de weg hoor je al een enorm gebonk en gedonder van de zee, maar wat het precies is heb de dan nog niet door.
Je loopt over een schitterend aangelegd pad naar de rand van de clif waar je ineens ziet waar het hier allemaal om draait.
De rotsen lijken wel als of het op elkaar gestapelde pannenkoeken zijn. De golven komen tussen de rotsen door en beuken dan flink tegen de clif aan. Dit was dus wat dat enorme lawaai maakte.
Iets verder kwamen we ook bij de blowholes. Hier komt het water met een enorme kracht naar binnen stromen en wordt dan, omdat het geen kant op kan, als een soort geiser omhoog gespoten. Wat een enorme kracht heeft dat water dan!
Het was adembenemend mooi en indrukwekkend wat inhield dat we zeker een uur hier hebben doorgebracht.
De hoogste tijd om alle indrukken even te laten bezinken met een kop koffie of thee.
We zaten nog niet aan het tafeltje in het cafe, of het begon te regenen.
Je zou het bijna niet geloven, maar op het moment dat wij weer terug naar de auto liepen, was het weer droog.

We zijn nu doorgereden naar Cape Foulwind. Ronald wist daar een gezellig eetcafe te vinden, omdat hij daar vier jaar geleden met Ciska ook geweest was.
Het laatste stuk van de rit kwam zelfs de zon weer tevoorschijn.
Helaas bleek dat toen we bij de Bay House Cafe aankwamen deze gesloten was. Geen lunch dus.
Daarom zijn we maar direct doorgereden naar Westport. We kwamen al langs de camping rijden, maar zijn nog niet gestopt. Eerst naar de supermarkt om boodschappen voor twee dagen te doen.
Na de boogschappen zijn we weer de weg terug gereden naar de camping. Geen probleem om deze te vinden.
We kregen dit keer cabin 11 toegewezen. Toen Ronald zag welke cabin aangewezen werd op het kaartje, begon hij inwendig al te lachen.
Precies dezelfde cabin als waar hij de vorige keer met Ciska ook in verbleef.

Doordat we niet uit eten zijn geweest, was het nu dus wel tijd voor de lunch. We hebben zelf heerlijke boterhammen gemaakt met bacon en gebakken ei en soep vooraf. Dat ging er prima in!
De camping ligt niet al te ver van het strand af. Niet zo dicht bij als die van Greymouth, maar dicht bij genoeg dat je continue het geruis en gebeuk van de golven hoort.
Na het eten was dus een prima moment om even met z’n drieen naar de zee te lopen. Daar kun je uren naar kijken. Het verveeld nooit.
We konden niet de hele middag daar blijven staan, dus zijn maar weer terug gelopen naar de cabin.

De rest van de middag hebben we lekker rustig aangedaan. Zelfs de zon liet zich nog regelmatig zien.
[:]