Vandag besloten we het anders te doen dan voorgaande dagen: we hebben gebruik gemaakt van de metro! Ons doel van vandaag was namelijk het kasteel (Castell de Montjuic), boven op de berg aan de rand van de stad. En om daar te komen moet je een behoorlijk stuk omhoog. Maar… daar zijn oplossingen voor, namelijk eerst met de metro naar Paral-lel, daar de Funicular (een cablecar die stijl omhoog gaat) en vervolgens de Teleferic (een gondola). En hoewel je bij gebruik van de laatste juist weer tussen hemel en aarde bungelt, had dat toch onze voorkeur boven de warme stijle klim. Zo gezegd, zo gedaan. De Teleferic eindigt bij het kasteel, dus daar van start gegaan. Helaas zijn ze met een grondige verbouwing bezig, waardoor we niet overal konden komen. Maar het is een indrukwekkend bouwwerk dat een bloedige geschiedenis kent. Het kasteel doorgelopen en helemaal rondom de voet gewandeld en toen de weg naar beneden ingezet. Als je de juiste route loopt, kom je langs allemaal schitterende tuinen. Helaas hebben de Spanjaarden nog niet bedacht dat je daarvoor een route met bewegwijzering kan uitzetten en de Garmin kent alle sluip-door-kruip-door paadjes niet. Gelukkig was de eerste snel gevonden: Jardins del Mirador. Dit park bevat een mooie waterpartij en een gelegenheid om te eten. Dus zonder meer een park dat ons goed is bevallen. Het volgende park was Jardind de Joan de Brossa. We zagen wel een ingang van een park, maar daar stond en andere naam bij en volgens de Lonely Planet moesten we nog een stuk verder lopen. Dus dat gedaan. Tot we vlak bij de opstap van de Teleferic waren. Dat betekende dat we de ingang hadden gemist. Maar er lag een ander park waar we inkonden. Hoewel dat inhield dat we weer naar boven moesten en de Lonely Planet nadrukkelijk had aangegeven dat het vanaf het kasteel ‘only down hill’ was, toch maar gedaan. En gelukkig, want dat was het park dat we gemist hadden. Vanuit dit park kwamen we in Jardins de Mossen Cinto Verdaguer. Dit park bestaat naast veel gras en bomen uit verschillende bakken met waterplanten, ofwel: waterlelies. Het begon goed: de eerste vijver stond droog. Maar de aanhouder wint en vervolgens via een trap gegaan omgeven door bakken met waterlelies. Vervelende was dat we weer bergop gingen. Na dit park was het een stukje lopen naar Jardins Laribal. Dit park ligt op het stijlere deel van de berg en bevat vele trappen en paadjes, maar ook fonteinen, pergola’s en zithoekjes. Laatste punt van de route was het Museu Nacional d’Art de Catalunya. Niet omdat we het museum wilden bekijken, maar vanwege het schitterende gebouw en de enorme fonteinen die er bij horen. De eerste blik op het gebouw was geweldig. Schitterend gelegen tussen groene bomen en daar impossant boven uitsteken. Eerst naar de hoofdingang gelopen, vervolgens in de schaduw genoten van ijs (het was inmiddels boven de 30 graden en wij vonden dat we het na al dat klimmen wel verdiend hadden), en toen naar de achterkant gelopen. Daar met de roltrap omhoog gegaan om een beter uitzicht te hebben en een stukje van het Olympisch stadion mee te pakken. Vanaf het voorplein van het museum heb je weer een schitterend uitzicht over de stad. Dus foto’s gemaakt en toen met de roltrap naar beneden. Helaas deden de fonteinen het niet, inclusief the magic fountain. Hadden deze het wel gedaan dan was het waarschijnlijk sprookjesachtig geweest. Nu was het vooral warm! Na een ochtend en middag lopen vonden we het hoog tijd om het appartement weer op te zoeken. En vanwege het protest van onze voeten (blijkbaar hebben we toch al behoorlijk wat kilometers lopen achter de rug en beginnen ze nu in opstand te komen) hebben we het de rest van de avond lekker rustig aan gedaan.