Het was een koude ochtend, maar bij een snelle controle naar de hoeveelheid bewolking kwamen we er achter dat deze er niet was. We zagen weer een strak blauwe lucht. Tegen half tien hebben we onze spullen in de auto gezet en waren we klaar voor vertrek.
Ciska zou het eerste stuk rijden tot aan Arthurs Pass. Net voorbij Yaldhurst zijn we weer afgeweken van de standaard route. Normaal zou je door rijden naar Darfield, maar die weg hebben we al een keer gehad. Daarom nu via de “Old West Coast Road”. Een goede keuze. Een mooie rustige weg, door een mooie omgeving. Uiteindelijk zijn we bij Waddington weer op de standaard route naar de West Coast uitgekomen.
Een stuk voorbij Springfield begon de weg weer te draaien en te klimmen. We gingen steeds hoger en hoger, tot we uiteindelijk boven op de Porters Pass waren. Tot nu toe reden we voornamelijk door een open landschap. Aan de andere kant van de pas werd het een stuk groener. We zijn even gestopt bij Castle Hill, een hele bijzondere en vreemde rotsformatie. Iets voorbij Bealy Spur draaide de weg weer naar het noorden, het Arthur’s National Park ingereden. Wat een schitterende weg. Nu meer door een bos gebied. In het plaatsje Arthur’s Park heeft Ciska de auto op een parkeerplaats neergezet en zijn we de visitors information center ingelopen. Hier hebben we geïnformeerd naar de Historic Vilage Walk. Een mooie tocht van zo’n 60 minuten. Maar de ranger gaf aan de de wandeltocht naar Devils Punch toch veel mooier was. Dit was een wandeltocht van ongeveer anderhalf uur. We hebben daarom maar voor de laatste gekozen. De eerste paar honderd meter ging prima. Twee bruggen over zodat we aan de juiste kant van het water kwamen. Daarna ging het steil omhoog. Op een bepaald moment werd het te steil om gewoon over een pad te lopen, dus daarom waren er trappen aangelegd. En we bleven maar omhoog en omhoog lopen. Soms weer een stukje over een grindpad, daarna weer de trappen op. Maar het was zeker de moeite waard. Een schitterend uitzicht op de waterval. Heerlijk om lekker even te genieten van het uitzicht een een paar koekjes.
Na een minuut of tien moesten we toch weer moeite doen om de weg terug in te slaan. Gelukkig ging de terugweg voornamelijk berg af. Dus een stuk makkelijker met al die trappen.
Terug in Arthur’s Pass zijn we lekker op het terras gaan zitten en hebben weer genoten van een heerlijke pot thee.
Na de thee heeft Ronald het stuur weer overnemen voor het laatste stuk naar Greymouth. Ook nu weer een schitterende weg door een fantastisch mooi gebied. Het einde van de 73 is in het dorpje Kumara Junction. Daar zijn we rechts af de highway 6 naar Greymouth opgereden. Nog geen paar kilometer op deze weg en we kwamen weer een bekend punt tegen: de “One Lane Train Bridge”. Hier is maar één baan beschikbaar voor het normale verkeer, maar wordt ook gebruikt voor het trein verkeer. En ja, als er een trein aankomt, gaat die voor! Dit keer kwam er gelukkig geen trein aan.
Tegen half vier kwamen we aan in Greymouth en reden makkelijk naar de camping toe. Een schitterende camping, vlak aan het strand.
We hebben snel de auto uitgepakt en hebben ons op een tuinset voor de cabin in het zonnetje geinstalleerd. Heerlijk.
We hadden gekeken op de Garmin dat de zon om 20:07 onder zou gaan. Dus wij zaten om tien voor acht op een grote boomstronk, met camera in de aanslag klaar om te genieten van een mooie zonsondergang. En dat is gelukt!