Met het risico om met Erwin Krol te worden vergeleken beginnen we deze dag weer met een weerbericht. egen alle verwachtingen in (en eigenlijk wisten we het wel, want de laatste voorspellingen van gisterenavond hadden het al gemeld), was het stralend weer en al lekker op temperatuur. Goed nieuws, want we hebben maar een auto rit van ongeveer anderhalf uur voor de boeg, dus willen we allerlei dingen op de weg naar de volgende bestemming doen. Allemaal buitenactiviteiten, dus dit kwam zeer goed uit. We zouden bijna de hele route langs de kust rijden. Wat een schitterende weg! De natuur is veranderd naar meer regenwoudachtig: hoge varens en veel groen. Na een paar kilometer hebben we de auto al aan de kant gezet om van de omgeving te genieten. Vervolgens ging het weer slingerend naar boven en beneden en weer naar boven. We hebben inmiddels de perfecte beschrijving er voor gevonden: onbeperkt parkeergaragerijden zonder te moeten parkeren! Na een klein uur waren we bij Punakaiki. Hier zijn de beroemde pancakerocks te vinden. Dit zijn rotsen die uit zeer dunne lagen zijn opgebouwd. Eerst de auto geparkeerd. Daar liep een semi-kiwi: een loopvogel die veel op een kiwi lijkt, maar het waarschijnlijk niet is, omdat die beesten op dat tijdstip slapen. Maar een keer opzoeken wat het was… De route er naar toe was prachtig. Eerst tussen hoge varens door en vervolgens via een pad die geheel in stijl is aangelegd. Wonderbaarlijk wat moeder natuur heeft gecreëerd. Na de wandertocht zijn we bij het cafeetje gestopt en hebben een tijdje op het terras doorgebracht.
Het volgende op onze planning van de Truman-walk, iets verder op. Dit was een aangegeven wandelroute richting de zee. Eerst ging het door een soort van regenwoud, toen tussen meer rietachtige beplanting en agaves en tenslotte door duingebied. Het laatste stuk was via trappen. En ja, ook nu geldt dat wat we eerst afgaan, we uiteindelijk ook weer op moeten. Bijna beneden kwamen we een Frans stel tegen. Zij hadden net enkele dolfijnen gezien. Wij ook van het pad af en richting de rand van de rots, nabij de zee. Helaas waren de dolfijnen al weer vertrokken, maar het was wel een schitterend uitzicht.
Na de klim naar boven te hebben gehad zijn we vervolgens weer verder gereden.
Omdat het al half twee was geweest hebben we gekozen om eerst te stoppen bij the Bay House restaurant, zowel aangeraden door The World greatest motorcycle rides en de Lonely Planet. De kaart was beperkt (lunchkaart), maar beide toch wat lekkers uitgezocht. Dit gegeten op het terras, in de zon met een geweldig uitzicht en Ciska een glas Chardonay! Het leven kan haast niet beter zijn. Helemaal voldaan toch maar de zeehondenkolonie opgezocht, slechts een kilometer van het restaurant vandaan. Weer een flinke klim naar boven, maar dan ook een goed zicht op deze toch wel luie beesten: ze liggen voornamelijk in de zon, afwisselend op buik of rug, vallen af en toe in het water (met name de kleintjes) waarna een klim de rots op even tot wat activiteit leidt, om vervolgens weer in de zon op te drogen. Je zou haast denken aan de mens op een strand in Spanje. Hier en daar werd wat ruzie gemaakt (weer met name de kleintjes), maar dat werd snel in goede harmonie opgelost. Je kan er uren naar kijken, maar we besloten de andere toeristen ook de ruimte te geven.