Parijs 2019
Het heeft lang geduurd: bijna 6 jaar.
Maar het gaat dan toch weer gebeuren: we gaan weer naar Parijs.
En ook net als de voorgaande keren, gaan we weer een naar een concert van Mylène Farmer.
De tickets zijn aangeschaft, de shortlist voor het verblijf opgesteld.
Nu volgt nog de moeilijke taak om uit deze lijst een ‘winnaar’ te selecteren.
NZ 2017
[:nl]Vanochtend vroeger opgestaan dan de laatste paar dagen. Dit keer was het niet nodig om zelf ontbijt te maken. Dat hebben we lekker in het restaurant gedaan.
Tegen kwart over acht zijn we terug gegaan naar de kamer om de koffers af te sluiten en klaar te maken om uit te checken.
We werden weer netjes met het busje naar de vertrekhal gebracht. Wegrijden bij hotel, direct de rotonde op, derde afrit en 300 meter verder was de hal.
We hebben via de self-checkin onze boardingpassen geprint en de koffers voorzien van de benodigde barcode stikkers.
Daarna de koffers afgegeven bij de Premium Checkin bali.
We zijn met de roltrap naar boven gegaan, waar we nog snel een mooi shirt voor Freek hebben gekocht. Nu door de security checks.
Ook dit ging lekker soepel.
We hebben ons genesteld in een paar comfortabele stoelen. Het wachten was begonnen.
Boarden begon op tijd en verliep snel. We zijn zelfs vijf minuten eerder vertrokken vanaf Christchurch. Door een aardige meewind, zijn we bijna een half uur eerder in Auckland geland.
Daar hebben we de transfer bus gepakt en zijn naar de International Terminal gebracht.
Het boarden voor de vlucht naar Hong Kong stond gepland om 14:10, maar om 14:30 waren ze nog niet begonnen.
We zijn wel redelijk op tijd vertrokken en maar een paar minuten later dan gepland geland in Hong Kong.
Hier moesten we eerst weer door security en kwamen toen in een hal uit. Deze hal was niet de grote centrale hal waar alle bedrijvigheid is, maar een kleine hal in de aparte terminal.
We waren al vlak bij gate 62 dus zijn daar maar gaan zitten wachten.[:]
NZ 2017
[:nl]Ook deze ochtend hebben we alle tijd genomen. De rit voor vandaag is nog geen 160 kilometer en we kunnen niet voor twee uur inchecken in het hotel.
Goed ontbeten en lekker veel beleg op brood gedaan. Alles moest toch op!
Het weer was weer geweldig. Blauwe lucht en volop zon.
We hebben de koffers in de auto geladen en zijn gaan rijden. De eerste 25 kilometer kwamen bekend voor. We hebben het stuk weg van SH7 nu al drie keer eerder gereden.
In Culverden zijn we gestopt voor koffie. De “Bakery” waar we eerst naar binnen liepen was geen succes. Dit was eigenlijk alleen ingericht voor afhalen.
Daarom doorgelopen naar de Red Post Cafe. Hier hebben we niet alleen genoten van heerlijke koffie en hot chocolat, maar ook van van de diverse spreuken die op de balken waren geschreven:
– A balanced diet is a biscuit in each hand
– Life is like a sandwich, the more you add the better it is
– Therapy is expensive, popping bubble rap is cheap, you choose
– Some people’s idea of body building equipment is a knife and a fork
– Skinny people are easier to kidnap. Stay safe, eat cake
We zijn weer in de auto gestapt met een enorme lag op ons gezicht. De SH7 komt vlak voordat je weer de SH1 op rijdt door een bijzonder mooi gebied: Weka Pass.
Een bijzondere rotsformatie waar niet alleen de weg maar ook een speciaal spoorlijntje door komt. En bijna aan het einde van de pas kome je langs Frog Rock.
En inderdaad, de enorme rots links van de weg lijkt sprekend op een kikker.
Rijden over de SH1 is niet zo bijzonder interessant, dus net iets buiten Woodend zijn we (vlak door de start van de motor-way) de SH1 afgegaan en via de kleinere wegen naar Christchurch gereden.
Via een omtrekkende beweging zijn we naar New Brighton Pear gereden. Daar hebben we de auto geparkeerd en zijn lekker even de pier opgelopen.
Helaas, Peter Donnelly (the sand artist) was niet aanwezig. We hebben dus geen mooie tekeningen in het strand kunnen zien.
Maar wel kunnen genieten van de zon en de zee. Het was ongeveer 29 graden.
Het werd nu tijd om de auto in te leveren. Maar voordat we dat deden, zijn we eerst gaan inchecken in het hotel. De kamer was al beschikbaar, dus daar konden we al mooi de koffers naar toe brengen.
Freek en Ronald zijn nu de auto gaan inleveren, terwijl Janny lekker op de kamer is gaan genieten van een kop koffie.
De heren hadden gewaarschuwd dat het misschien wel een uur kon duren voordat alle formaliteiten waren afgehandeld bij het inleveren van de auto.
Om bij het inlever punt te komen, moesten ze de rotonde over en dan de parkeerplaats voor car-rentals oprijden. Ongeveer 300 meter rijden!
Ze konden de auto aansluiten aan een rij auto’s welke er al stond. Een vriendelijke man kwam meteen naar ze toe, scande de barcode, liep om de auto heen en vertelde dat alles in orde was.
Janny zat nog maar net in de stoel met haar kop koffie toen de heren al weer binnen kwamen lopen.
We hebben de middag heerlijk rustig aan gedaan en zijn ‘s avonds even buiten de deur wezen eten.
Op tijd naar bed, want we moesten we weer vroeg uit.[:]
NZ 2017
[:nl]De route die we vandaag moesten rijden is bekend. Er zijn maar 140 kilometers af te leggen naar Hanmer Springs en behalve de laatste 10 kilometer hebben we dezelfde weg gisteren ook al gereden.
We hadden dus alle tijd om niet te vroeg op te staan en rustig te ontbijten.
Als eerste zijn we naar het einde van de Fyffe Qy gereden. Daar, aan het einde van de weg, is een parkeerplaats. Hier zou ook een Seal Colony te zien kunnen zijn.
We hebben de auto dus geparkeerd en zijn over de rotsen gaan wandelen. Gelukkig waren de rotsen vrij plat, dus het lopen ging prima.
Op een bepaald moment zagen we vlak bij ons iets bewegen. We moesten even echt goed kijken om te zien of we het goed hadden.
Er lag, op nog geen tien meter van ons af, een zeehond heerlijk in de zon te genieten.
We hebben heerlijk even kunnen rondwandelen en genieten van de omgeving en natuurlijk de zon. Het was al over de 24 graden!
Terug bij de auto zijn we met de rit begonnen van onze toch voor vandaag. Eerst de stad uit in zuidelijke richting en daarna afgeslagen de SH70 op.
Maar omdat we de weg nu vanaf de andere kant rijdt en de zon weer volop schijnt, ziet het er toch weer totaal anders uit.
We hebben in Waiau even gekeken of er een cafe was waar we koffie konden drinken, maar het enige cafe dat er was, was gesloten.
Daarom doorgereden naar Rotherham. Hier zat wel een hotel/cafe die wel open was. We hebben hier Eggs Benedict besteld met thee.
Het duurde even voordat het werd gebracht, maar toen een oude opa en oma het eten kwamen brengen, was het het wachten meer dan waard.
Hij vroeg waar we vandaan kwamen en daarna waarom wij “The Netherlands” zeggen en zij “Holland” kennen.
We hadden uitgelegd dat het land “The Netherlands” heet en dat “Holland” een provincie is.
Even later kwam het mannetje er met een enorm dienblad aan waar de drie potjes thee, de kopjes, de melk en suiker opstond.
Omdat er twee potjes groene thee op stonden kreeg Freek een klop op zijn schouder van het mannetje en de mededeling, met een grijns op zijn gezicht, dat de Chinesen en de Nederlanders de wereld overnemen.
Tegen half twee zijn we weer in de auto gestapt en richting Hanmer Springs gereden, waar we iets na twee uur aankwamen.
Een erg vriendelijke vrouw van de office hielp ons, maar haar eerste opmerking was dat er een probleem was met de stroom.
In de storm van afgelopen nacht zijn twee palen van de stroomvoorziening omgevallen.
De cabins hadden dus geen stroom, maar ook de office niet. Dus alles werd ouderwets handmatig op een papier geschreven en de betaling moest wachten tot de stroom weer terug was.
Helaas was er op de camping geen Internet beschikbaar. Dit was na de aardbeving van eind 2016 uitgevallen en bijna nergens meer beschikbaar in Hanmer Springs.
De enige plek waar nog Internet was, was in en bij de bibliotheek. Hier was wifi ingericht 24×7 gratis beschikbaar.
We hebben eerst even in de cabin lekker genoten van een kop koffie.
Er was nog 1 belangrijk ding te doen: inchecken voor de terug vlucht. We zijn dus weer in de auto gestapt een naar de bibliotheek in de stad gereden.
Er stonden aardig wat auto’s voor de deur en zaten wat mensen op een muurtje. We hebben de auto in de zijstraat neergezet en zijn voor de bibliotheek op een bankje gaan zitten.
Wel even lastig, omdat de papieren met de e-ticket informatie bijna uit de handen geblazen werden vanwege de enorme wind.
Het is uiteindelijk gelukt om in te checken en onze stoelen te bespreken en vast te zetten.
We hebben nog even gekeken of we de thermische baden in zouden gaan. Maar er stonden zoveel auto’s dat er geen parkeerplaats meer vrij was.
Het is bijna het einde van de zomer vakantie in Nieuw Zeeland, dus iedereen is nog vrij van school. Dat zorgde er voor dat de ‘Pools’ overladen waren met mensen.
Onze bedoeling was om hier lekker te ontspannen, maar met honderden mensen in de pool gaat dit niet lukken.
Daarom zijn we moe maar voldaan dat het inchecken is gelukt, terug gegaan naar de camping.
We moeten morgen de auto weer inleveren, dus daarom hebben we ons best gedaan om het voedsel dat we nog hadden te gebruiken voor een heerlijke maaltijd.[:]
NZ 2017
[:nl]Voor vandaag stond de rit naar Kaikoura op de planning. Helaas konden we Kaikoura niet bereiken via de normale route. Normaal zouden we namelijk via Nelson en Blenheim via de SH1 naar Kaikoura rijden.
Maar door de aardbeving is het niet mogelijk over de SH1 te rijden tussen BlenHeim en Kaikoura.
Het alternatief was om via de Lewis Pass te rijden en dan de SH70. Een lange route van bijna 500 kilometer.
Daarom vroeg opgestaan om eerst rustig te kunnen ontbijten.
Tegen kwart over acht zijn we vertrokken. Eerst weer over Takaka Hill en daarna bij Richmond de SH6 op in westelijke richting.
Iets voorbij Murchison kwamen we weer bij de splitsing tussen de SH6 (deze gaat via de Buller Gorge richting Westport) en de SH65 richting de Lewis Pass.
Dit keer was de parkeerplaats bij de brug compleet leeg. De Buller Gorge was dus weer open!
We hebben tot aan Springs Junction heerlijk in de zon gereden. Temperatuur was opgelopen tot zo’n 24 graden.
Bij Spring Junctions zijn we gestopt om even wat te eten en drinken.
Vanaf hier volgden we de SH7 richting Hanmer Springs.
Iets voorbij Hanmer Springs zijn we afgeslagen de SH70 op. Dit is eigenlijk de enige weg om bij Kaikoura te komen.
De temperatuur was buiten ondertussen opgelopen tot zo’n 28 graden (wat later bleek het hoogste te zijn van Nieuw Zeeland).
Je merkt nog goed dat we door het gebied reden dat getroffen was door de aardbeving. We reden van de ene weg-reparatie naar de andere.
Regelmatig was de snelheid beperkt tot 30km per uur in plaats van de standaard 100km per uur. Dit heeft natuurlijk ook invloed op de aankomsttijd.
Maar alles ging voorspoedig en we waren rond half vijf op de camping.
We hadden nu wel een lekker kopje koffie verdiend.
We hebben nog een paar laatste boodschappen gedaan en zijn daarna lekker van de rust gaan genieten in de cabin.
[:]
NZ 2017
[:nl]Wat een verschil moet gisterochtend. Toen we vanochtend uit het raam keken deed het zeer aan de ogen. Strak blauwe lucht.
Na een heerlijk ontbijt zijn we lekker op de veranda gaan zitten. Lekker stoelen en een lekker kopje koffie.
Tegen elf uur zijn we in de auto gestapt om naar het monument van Abel Tasman te rijden. Een enrome rit voor de boeg.
Na zo’n twee-en-een-halve kilometer waren we er. We hebben de auto geparkeerd en zijn naar boven gelopen.
Wat een rust als je daar bent. En wat een geweldig mooi uitzicht. Dat de zon volop scheen maakte het plaatje compleet.
We hebben daar een aardig tijdje doorgebracht en zijn daarna terug gereden naar de cabin.
Na de lunch zijn we opnieuw in de auto gestapt om naar de Te Waikoropupu Springs te rijden.
Met een kwartiertje rijden waren we er en hebben de auto geparkeerd. De wandeling bij Pupu springs is geen grote. Maar net 1 kilometer.
Erg moeilijk te beschrijven wat je ziet. Het lijkt wel of je door een stukje regenwoud loopt, maar even later ook weer niet. Dan heb je een snel stromende beek naast je en een paar meter later hoor je niets meer.
Uiteindelijk kom he dan bij het meertje aan waar de bron zich bevindt. Er komt hier ongeveer 14000 liter water per seconde uit de grond en vult het meertje.
Te Waikokopupu Springs produceert niet het meeste water per seconde, maar is wel de meest heldere ter wereld.
De foto’s moeten maar laten zien wat wij zo moeilijk kunnen beschrijven.
De rest van de middag hebben we heerlijk op onze veranda doorgebracht.
Genoten van koud drinken en een warme zon.[:]
NZ 2017
[:nl]Afgelopen nacht diverse keren wakker geworden van de enorme wind. Een gigantische storm trok over het land.
Eenmaal opgestaan keken we uit het raam en zagen de regen met bakken uit de lucht komen. Niet mooi dus voor de tocht naar Pohara.
De rit voor vandaag was nog geen twee uur rijden maar we konden niet voor twee uur ‘s middags inchecken.
Om tien uur zijn we dan toch maar vertrokken. Om de rit wat langer te maken, in tijd dan, had Ronald gepland om eerst naar Rabbit Island te gaan.
Daar kun je heerlijk over het strand lopen. Ja, dat zal wel, als het niet zo hard zou regenen. Een stap buiten de auto en je bent tot op het bot doorweekt.
We hebben de auto nog wel even langs het strand geparkeerd en uit het raam gekeken naar de golven die op het strand beukten.
Na een paar minuten toch maar weer doorgereden.
In plaats van de hoofdweg te nemen zijn we rechts afgeslagen naar Ruby Bay. Dit is de Ruby Bay Scenic Coastal Road.
Een erg mooie weg, vlak langs de zee.
Vlak voordat we de hoofdweg weer opdraaiden, was het gestopt met regenen. Af en toe nog een verdwaalde druppel, maar dat mocht geen naam hebben.
In Motueka zijn we nog even gestopt voor een paar laatste boodschappen, omdat in Pohara zelf niet veel te kopen valt.
Toe we uit de auto stapten werden we aangenaam verrast door de temperatuur. Best lekker. Je zou zelfs kunnen denken dat het warm begon te worden.
Toen we de boodschappen in de auto hadden geladen zijn we doorgereden naar Kaiteriteri. De laatste paar honderd meter voordat je er bent, kronkelt de weg alle kanten op en duikt ineens naar beneden.
Eenmaal de laatste bocht om, viel onze mond bijna open van verwondering. Letterlijk goudkleurige stranden, mooie rotsen, ook met zo’n gouden kleur en met verschillende kleuren groen van de beplanting.
Snel de auto op de parkeerplaats gezet en uitgestapt. Het was heerlijk weer. Lekker warm (rond de twintig graden) en de zon kwam ook door.
Na even te hebben genoten van dit alles zijn we naar een cafe gelopen om lekker te gaan zitten voor een kop hot-chocolat en groene thee.
We hebben ons zelf getrakteerd op iets lekker er bij. We zaten naast het raam en hadden dus een geweldig uitzicht op deze baai en het strand.
Een uurtje later zijn we nog even lekker op het strand gaan lopen. Heerlijk met die wind in je gezicht en genieten van wat er allemaal gebeurd.
Vanaf Kaiteriteri moesten we een stukje dezelfde weg terug om daarna de Takaka Hill over te rijden. Een fantastisch mooie weg welke 25 kilometer lang enorm slingert en blijft klimmen.
Niet zo heel van van het hoogste punt zijn we gestopt bij een parkeerplaats. Hier konden we een stukje lopen (zo’n 400 meter) om bij een uniek uitzicht-punt te komen.
Vanaf dat punt kijk je over Motueka naar Richmond en kun je op een heldere dat ook Nelson gewoon zien liggen.
Helaas voor ons en de mensen in Nelson regende het nog in Nelson, waardoor wij de stad niet konden zien. Alleen maar een grauwe wolkenmassa.
Aan de andere kant van Takaka Hill reden we door het dal in noordelijke richting. Tot het plaatse Takaka zelf. Daar sloegen we af naar Pohara.
Na 11 kilometer kwamen we dan aan bij de camping. Je hebt eigenlijk helemaal niet het idee dat je in de buurt van de zee zit, maar als je de camping oprijdt, zie je deze recht voor je op nog geen paar meter.
We hebben ook hier weer een schitterende cabin. Hier kunnen we het best een paar dagen volhouden. Zeker nu de zon is gaan schijnen. We hebben zelfs nog even op de veranda gezeten!
We zijn nu aanbeland in het gebied “Golden Bay”.
[:]
NZ 2017
[:nl]Gelukkig was het droog toen we ‘s morgens opstonden. Geen zon, maar wel lekker om te lopen.
We zijn na het ontbijt dus naar het centrum gereden en hebben de auto op 1 van de 2 grote parkeerplaatsen neergezet.
Nu zijn we al lopend het centrum van Nelson gaan verkennen.
De eerste bestemming waren de Queens Gardens. Een schitterend aangelegd park. Een riviertje wat er vrolijk door heen kronkelt, mooi aangelegde bloemperken en natuurlijk perfect gemaaide grasvelden.
Er was een serene rust.
Vanuit dit park zijn we langs twee historische gebouwen gelopen. Als eerste een gebouw voor munitie opslag en het tweede was de oude ‘schuur’ waar de brandweer auto in stond.
Vanaf hier zijn we naar de Nelson Cathedral gelopen.
Beneden aan de trappen heb je een mooi zicht Trafelgar Street in. Heel mooi met de oude lantaarnpaal in het midden van de straat en de ‘hanging baskets’ vol met kleurige bloemen aan de overkapping van de winkels.
De andere kant op kijkend, dus de trappen omhoog, kijk je naar de zeer herkenbare klokkentoren van de kerk.
Als we de kerk ook van binnen wouden zien, moesten wel de trappen omhoog.
Zonder veel problemen zijn we boven gekomen. Ook nu weer een mooi uitzicht Trafelgar Street in.
Eigenlijk moesten we wel bekennen dat de kerk er van deze kant best wel lelijk uitzag.
We zijn naar de andere kant van de kerk gelopen en die zag er wel mooi uit. En de binnenkant van de kerk ook!
Na de bezichtiging zijn we de heuvel afgelopen naar South Street. Hier staan nog hele oude cotages vanuit de 19e eeuw.
Deze kleine huisjes zijn nog gewoon bewoond. Er is er geen een hetzelfde, maar ze zijn wel schattig om te zien.
We zijn terug gelopen naar de auto en daarna doorgereden naar de Miyazu Japanese Garden. Of het nu kwam door de Japanse stijl en inrichting of omdat we niemand tegen kwamen weten we niet zeker, maar dat je er helemaal tot rust komt is wel zeker.
Gedurende de gehele wandeltocht hadden we lekker weer. Wel grijs van de bewolking, maar lekker wat temperatuur betreft.
Eenmaal terug in de cabin begon het te regenen. We waren dus net op tijd terug.
In de loop van de middag en avond begon de wind en de regen toe te nemen. Er was storm voorspeld.
[:]
NZ 2017
[:nl]Volgens de weersverwachting zou het vandaag een mooie dag worden. Maar nadat we waren opgestaan en even naar buiten keken, zagen we de regen hard naar beneden komen.
Dit was niet de afspraak, want de planning was om vandaag Nelson te gaan bekijken. Maar om in de regen rond te gaan lopen leek ons geen goed plan.
We hebben de boel dus omgegooid en zijn op pad gegaan om de Queen Charlotte Drive te doen.
Net nadat we vertrokken waren begon ook de zon zich weer te laten zien.
Het eerste stuk rijden we langs de kust. Net voorbij Marybank verlaten we de kust en moeten een soort bergpas over. Dat betekend langzaam rijden door de grote hoeveelheid haarspeld bochten.
Bij Havelock komen we dan weer bij het water uit. Geen rivier, maar de fiorden. We zijn hier even gestopt bij de Havelock Bakery Cafe om te genieten van een kop thee en koffie.
We zaten heerlijk te genieten. Niet alleen van ons drinken, maar ook van de omgeving en de heerlijke zon.
Net buiten Havelock zijn we van de hoofdweg afgegaan om de beginnen aan de Queen Charlotte Drive.
Wat een geweldig mooie route is dit. Sommige vergezichten zijn eigenlijk niet te beschrijven, dus daar moeten de foto’s het werk maar doen.
Op diverse punten hebben we de auto aan de kant gezet (wel op een parkeerplaats hoor) om lekker in de zon te genieten van hetgeen we zien.
Het einde van deze weg is Picton. We zagen de Interislander (de ferry van Picton naar Wellington) in de haven liggen.
Vanaf Picton hebben we de SH1 gepakt richting Blenheim.
Een kilometer of 10 voor Blenheim zijn we afgeslagen de SH62 op, terug richting Nelson.
Maar voordat we dat hele stuk terug rijden, zijn we gestopt bij “The Vines Village”. Dit is een wijnboer, waar je niet alleen wijn kunt proeven en kopen, maar er zit ook een cafe waar je lekker kunt eten.
De zon scheen nog, maar Ronald voelde nattigheid. We hebben besloten om toch maar even binnen te gaan zitten.
Net nadat we de thee hadden gekregen, gilde de dame van de bediening “It is raining! Where is that coming from?”.
Ze sprintte naar buiten om snel de bakjes met bestek en servetten van de tafels te halen.
Wij zaten nog steeds lekker droog. Freek en Ronald met de rug in de zon, dus het werd (ondanks de regen) best warm!
Vol van een heerlijke lunch zijn we weer in de auto gestapt en terug naar Nelson gereden. Omdat we bijna door onze voorraad heen waren, zijn we eerst gestopt bij de supermarkt.
We hebben hier voor de komende vier nachten ingeslagen. Nog twee nachten in Nelson, daarna twee nachten in Pohara.
Terug in de cabin hebben we met een goed gevoel de schoenen uitgedaan en zijn lekker gaan zitten.
De rest van de avond niet veel meer gedaan dan laten bezinken wat voor moois we vandaag gezien en beleefd hebben.
[:]
NZ 2017
[:nl]Bij het wakker worden was de zon volop te zien. Het leek er dus even op dat het vandaag wel eens een mooie dag zou kunnen worden.
Net na het ontbijt was het gedaan met de zon en was het weer behoorlijk aan het regenen.
We hebben even met het inpakken van de auto gewacht tot het weer wat droger was. Gelukkig duurde dat niet lang, want er waren al weer blauwe plekken in de lucht te zien.
Op het moment dat we wegreden scheen dan ook iets de zon.
We zijn nu door de Buller Gorge gereden naar Nelson. De Buller River was uitgegroeid tot een enorm brede en woeste rivier. Zo breed had Ronald dit nog nooit gezien.
Een werkelijk schitterende weg slingerde langs de rivier en de bergwand. Je kijkt je ogen uit.
Bij Inangahua Junction konden we niet links af de SH6 op richting Nelson. we hadden daar pech omdat de weg weg was.
Er was zo’n wateroverlast dat de rivier ernstig buiten de oevers getreden was en de weg compleet onderwater stond.
Er stond iemand bij de afslag om de mensen te vertellen dat ze ongeveer 8 kilometer verder moesten rijden en dat ze daar wel de rivier over konden.
Deze omleiding was duidelijk aangegeven, maar was ongeveer 16 kilometer lang. We kwamen ongeveer 1 kilometer vanaf die Inangahua Junction weer op de originele route uit.
Tijdens deze omleiding werd ons nog een ding duidelijk. Niet alleen het water was een probleem, maar ook de storm.
Overal werden we gedwongen om bijna te stoppen omdat kleine en grote bomen compleet afgebroken waren en over de weg lagen.
Op veel plaatsen waren de wegwerkers druk bezig om de bomen in stukken te zagen zodat de weg weer vrij was.
Er was een ding wat ons opviel: eenmaal terug op de “SH6”, hebben we geen tegenliggers meer gehad. Wat vreemd!
We zijn gestopt bij de Buller Gorge Swingbrigde. We waren van plan wat mooie foto’s van deze brug te maken (het is de langste swingbridge van Nieuw Zeeland).
Dus de auto geparkeerd en lekker in het zonnetje er naar toe gelopen. Helaas kun je daar alleen maar naar toe als je betaald.
Als echte Nederlanders hebben wij dat dus niet gedaan. Terug naar de auto dan maar.
Een paar kilometer verder moesten we de brug over om daar daarna links af te slaan. Hier is de aansluiting met de “65”.
Er waren verbazend veel voetgangers op de brug. Iets wat niet normaal is. Aan de overkant van de brug was een parkeer plaats.
Deze stond compleet vol. We schatten in dat er wel 50 auto’s en campers stonden.
Reden voor dit alles: de “SH6” richting Westport is afgesloten voor al het verkeer.
Wat een geluk voor ons dat we nog wel van Westport naar Nelson konden rijden.
Dit was dus de verklaring dat we geen tegenliggers tegen kwamen!
We hebben op een bepaald moment de SH6 verlaten en zijn de 63 opgereden naar St. Arnoud.
Een mooie rustige weg door opnieuw een mooi landschap. Wel jammer dat het weer aan het regenen was.
In St.Arnoud zelf is niet veel te doen, maar in de Alpine Lodge serveren ze een super lekkere lunch!
Daarna via een binnen weg in noordelijke richting naar Nelson. Ook nu weer kronkelt de weg door een mooi landschap.
Links, rechts, op en neer. Alle kanten op dus.
Zo’n 30 kilometer voor Nelson kwamen we weer terug op de SH6.
We hebben weer weer een schitterende cabin wat ons thuis is voor de komende drie nachten.
[:]