Back in bigtown

Vanmorgen alles opnieuw in de koffers gepakt en vertrokken voor ons laatste stuk autorit… de vakantie nadert nu echt zijn einde!
Ook vandaag weer volop zon. Vreemd, want ze voorspellen toch steeds buien, maar die vallen blijkbaar waar wij niet zijn. De tocht ging weer door een schitterend landschap. We wisselden elkaar af met punten die we ons nog van de vorige keer konden herinneren. In Wellsford meer bij de MCD gegeten, maar dit keer bij de cafe. Echte goede, verrukkelijke koffie. Het was lunchtijd, dus een kalkoensandwich met cranberry uitgezocht. Het werd geserveerd. Toen bleek ook dat de sandwiches ook kaas bevatten en warm gemaakt waren: verrukkelijk!
In een keer doorgereden naar Maui rentalcars. Daar de auto afgegeven en met een taxi naar het hotel gebracht. Met een gezellige taxichauffeur die gezellig zat te praten. In het hotel ingecheckt en onze suite geïnspecteerd. Super! Een slaapgedeelde, zitgedeelte, keukengedeelte en badkamer. We zijn meteen weer op pad gegaan. Eerst gekeken wat er in het theater te doen was deze dagen: niets! Toen uitgezocht welke films in de bioscoop draaien: niets wat ons aansprak. Toen naar de Skytower gelopen en een reservering voor morgenavond gedaan. Vervolgens Queenstreet afgelopen en uiteindelijk beland bij het Mexicaans cafe, waar we heerlijk hebben gegeten.

Een stukje geschiedenis

Vanmorgen regende het eerst even, maar even later konden we toch op stap. Ons doel waren wat historische panden en een geweldig klein winkeltje met leuke hebbedingetjes. Toen we bij het oude kerkje aankwamen begon het net hard te regenen, dus eerst maar naar het postkantoor voor de laatste kaarten. Omdat het nog niet droog was, doorgegaan naar het winkeltje. Ciska heeft daar het nodige ingeslagen. Toen we weer buiten stonden scheen de zon, dus weer naar de kerk. Op het moment dat we foto’s wilden maken begon het weer te regenen, dus bij het postkantoor geschuild. Maar gelukkig was het bijna meteen weer droog, dus weer naar het kerkje. Er vlak voor begon het weer te regenen, dus weer terug. Stonden we bijna onder het afdak, was het weer droog.
Toen waren we het zat en besloten we ons niets van de druppels aan te trekken: het bleef verder droog.
Vanaf het kerkje naar Pompelier house gelopen. Hier hebben Franse missionarissen een drukkerij gevestigd. Om het huis te zien, moesten we entree betalen. We twijfelden even, maar toch besloten om het te doen. Verstandig, want het bleek een museum te zijn. Omdat het zeer rustig zijn, kregen we een privétoer en hebben we zelf met de drukpers een print mogen maken. Vervolgens is ons uitgelegd hoe boeken werden gebonden. Zeer fascinerend. De print mochten we houden.
Terug weer buiten was het weer gaan regenen, dus terug gelopen naar de cabin. Hoewel het ’s middags afwisselend droog en nat was, besloten we niet meer op pad te gaan, maar heeft Ciska de was gedaan.

Varen, varen over de (woelige) baren…

We hadden gisteren geregeld dat we met een boottocht meegingen: naar hole-in-the-rock en op dolfijnen jacht. Het weer zag er goed uit dus klokslag 9 uur stonden wij klaar om aan boord te stappen. Eerst een veiligheidsinstructie en toen konden we op weg. Er waren 2 schippers: Jo en Tim. De eerste zat achter het roer, de tweede nodigde ons (een groep van 15 man) uit om boven op het dek te komen. Op de terug weg zou het harder waaien en zou het koud zijn. Vraagt Tim op een gegeven moment aan Ciska waar we vandaan kwamen. Blijkt dat hij bijna 5 jaar in Nederland heeft gewoond en hij dus goed nederlands vestaat en ook spreekt. Was lekker makkelijk met vragen stellen.
Na een toer door de bay of islands met uitleg gingen we op weg naar de rots. We zaten nog steeds op het dek en dat was misschien niet zo heel verstandig. Ciska was eerst affraid, toen scared, terrified en uiteindelijk patrified… Ze heeft zich zo vast gehouden aan de bank dat haar vingers blauw zijn en 1 zelfs bloedde. En dan te bedenken dat de oceaan redelijk rustig was! Maar de hole was werkelijk schitterend. We konden er niet helemaal doorheen, daarvoor was de noordkant te wild, maar we zijn er wel een stuk van de zuidkant ingevaren. Vervolgens langs enkele zeehonden gevaren en toen op dolfijnenjacht.
Op het moment dat we het op wilden geven bleken ze ineens naast de boot te zwemmen. Geweldig! Vastleggen op foto is een kunst op zich: we hebben veel foto’s van de zee. Maar op een gegeven moment zijn we gaan filmen, dus we hebben een en ander vast kunnen leggen.

Het begin van het eind

Na alle hectiek van gisterenavond hebben we vandaag de auto ingepakt en zijn we op weg gegaan naar het laatste holidaypark van onze vakantie: Russell.
Hoewel we aan de westkant donkere wolken zagen, reden we wederom in een stralende zon. We zijn gestopt in Kerikeri. Aan het begin van het dorp werden we over een nieuwe weg gestuurd, maar we wisten waar we moesten zijn, dus theoretisch geen probleem. Praktisch wel: we stonden bij Stone store, maar die hadden we de vorige keer al gezien. We wilden naar de parkeerplaats aan de overkant van de rivier, maar de brug was weggehaald. Dus maar weer teruggereden en via de oude weg gegaan.
We zijn eerst naar Rewa’s village gegaan, een nagebouwd Maoridorp van voor de kolonisatie. Daarna hebben we de hikingboots aangetrokken en zijn we de riverwalk gelopen; op naar de waterval. We kwamen inderdaad 1 tegen, wel hoog, maar niet een donderend geweld van water. Omdat we net een half uur liepen zijn we nog even doorgelopen. Plotseling hoorden we een enorm kabaal: een waterval… slechts 5 meter hoog maar 30 meter breed waar water met donderend geweld naar beneden ging. Dat was dus de waterval.
Omdat Russell klein is, hebben we boodschappen in Kerikeri gedaan. We zijn vervolgens via de Ferry naar Russell gegaan. Het voelde heel vertrouwd. De cabin was perfect en luxe (hadden we met de boodschappen ook rekening mee gehouden. Dit keer hadden we 2 kleine bakken ijs, die wel in de vriezer pasten. Een eerste portie gegeten en toe de toer van morgen geregeld. Even later kwamen we tot de ontdekking dat de geopende ijsbak aan het smelten was, dus de rest opgegeten. ’s Avonds bleek ook de andere bak te smelten, dus ook die maar opgegeten… Het gaat waarschijnlijk beter als je de koelkast ook aanzet…

Derde berichtje tussendoor

Hallo allemaal!

Zoals jullie zien hebben we weer even de gelegenheid om de site bij te werken. De oplettende onder jullie hadden misschien al gezien dat er gisteren 3 foto’s bij geplaatst waren. Helaas brak daarna de storm los en was later de stroom verdwenen (zie ook het verhaaltje van gisteren). Daarom hebben we het maar opgegeven. Nu gaat het in ieder geval lekker vlotjes, alhoewel de tijd wel weer veel te snel doortikt!

Dat was ook het probleem dat we de vorige keer hadden. Het berichtje aan John en Florence lukte nog net en toen hadden we nog 30 seconden om alles veilig te stellen. Tja, denk je rustig op vakantie te zijn, krijg je nog met stress te maken… je moet wat voor vrienden en familie over hebben! Trouwens: zoals jullie van onze berichten genieten, geldt voor ons dat wij van jullie reacties genieten.
We zijn nu aangekomen in Russell: luxe, schoonheid en  super uitzichten. Rust voor de laatste stap.

Voor Janny en Freek:
Zoals jullie zien leven we nog steeds. We weten stormen te ontlopen. Ondanks slechte berichten over het weer  iedere dag, genieten wij iedere dag van stralende zon en blauwe hemel.
Voor Lenie en Henk:
Leuk dat jullie ook mee lezen. We naderen helaas al wel weer het einde, maar als het goed gaat volgt in ieder geval nog een laatste bericht uit Auckland.

Voor Cor en Marion:
Ook leuk dat jullie meelezen. Maar eh… niet te veel tijd door brengen met die twee uit Zutphen. Ciska is er niet bij om te horen wat er allemaal besproken wordt (hihi).

Voor John en Florence:
Sue Poland was de dame die ons de toegang verschafte tot het geweldige huis in de Coromandel, ze is van Bachcare (op de site van hun is ook het huis “on the edge” van hun te vinden. Kun je kijken hoe mooi wij zaten!
Trouwens goed nieuws via de email… Starbucks breidt zich uit in Nederland. Alleen… loonsverhogen nu duidelijk een must, anders wordt het een erg dure hobby!

Voor Ben:
Eh… tja het antwoord op jouw vraag liet door tijdsgebrek even op zich wachten…  de camera:  Camera en nieuwe lens werken echt perfect! Maar het resultaat zul je zien als we een datum hebben gepland voor het tonen van de foto’s, het vertellen van het verhaal, natuurlijk afgewisseld met verrukkelijke nieuw zeelandse recepten (je moet iets doen om te voorkomen dat mensen na verloop van tijd niet heel hard het pand verlaten).

Voor Fred:
Helaas zouden we moeten aftellen, maar voorlopig ontkennen we dat nog. Is er al een management beslissing over een vestiging van Speelwijzer in New Zealand??? Verder verschillende aanbiedingen gehad om permanent te vestigen…

Voor Dorinda en Frits, en Jacqueline, Prie en Latika:
Leuk dat jullie ook mee lezen. We hebben gezien dat jullie je geregistreerd hebben. Reacties geven mag altijd!

Asfalt, wordt grint, wordt zand, wordt strand

Vanmorgen op tijd opgestaan. Om 8 uur stond de eigenaar van het park voor de deur om aan te geven waar wij ons hoe laat moesten melden: 9:15 in Mangonui bij de I-site. Om klokslag 9:15 was de bus er. Wij waren de laatste die op de bus stapten. Het was een lange rit naar de eerste stop: 1 dorp verder op! De overige passagiers zaten er al vanaf  7:30 in en waren toe aan morning tea. Dus een half uurtje pauze. In de bakery (waar we stopten) waren niet veel zitplaatsen en vroegen wij aan een man “if we could join him

Hele grote bomen

Na de nodige donder en bliksem in de nacht (toch zeker 2 flitsen met ieder een klap) was het ’s ochtends weer zonnig. Gelukkig, want vandaag was de dag dat we de reuzen van Nieuw Zeeland gingen bezoeken. We hebben de auto ingepakt en zijn naar de parkeerplaats van Kauri Forrest gereden. Daar zijn we eerst naar de Yakas gelopen; de 7 grootste kauriboom. Een schitterende wandeltocht door het Kauribos. Opnieuw waren we enthousiast bij de eerste grote boom die we zagen, en de tweede en de derde en de vierde en dan ben je er even aan gewend. Tot de echte grote jongens er staan. De Yakas heeft een omtrek van 12,5 meter en enorm hoog.
Vervolgens zijn we nog een keer naar Te Matuha Ngahere (als we terug zijn willen we van jullie graag horen hoe je het uitspreekt…). De oudste en qua omvang grootse boom. We waren hier de vorige keer ook geweest, maar de foto die iemand van ons voor de boom had genomen was mislukt. Dit keer met afstandsbediening, zelfontspanner en een vrolijke glimlach is het wel goed gegaan. We zijn uiteindelijk ook nog even naar de hoogste boom gereden, maar dat is een dusdanige toeristenattractie, dat we alleen gebruik hebben gemaakt van de toiletten.
Vervolgens hebben we de tocht naar het noorden ingezet. Eerst nog via het regenwoud, maar na het veer in weer een andere omgeving. Opnieuw prachtig. Het was een wat kleinere weg en hier en daar zaten dan ook grote gaten of was het asfalt weg, maar een beetje uitdaging moet kunnen.
De Top-10 lag schitterend aan de zee, de cabin weer fantastsch. Ons dus lekker geïnstalleerd en vooral rustig aan gedaan. Nog wel de excursie voor morgen geregeld: naar Cape Reinga!

To walk or not to walk

We hebben geregeld dat we vandaag de nightwalk in kiwiforrest gaan doen. Hoewel er amper toeristen zijn kan het wel doorgaan, omdat er minimaal twee mensen nodig zijn en wij zijn met z’n tweeën. ’s Ochtends genoten van een lekker ontbijt en de directe omgeving van de cabin. Na de lunch zijn we naar Trounson Forest gegaan. Dat is het begin van de eerste Kauri Forest en er loop een mooi wandelpad doorheen. Hoewel ’s ochtend regen en zonneschijn elkaar afwisselden, hebben we toch de gok genomen. En terecht, want gewapend met paraplu’s hebben we een zonnige middag gehad. De route liep langs verschillende Kauri bomen en hoewel dit zeker de grootste niet zijn, waren ze zeer indrukwekkend. Je voelt je in ieder geval behoorlijk nietig ernaast.
Terug in de cabin hebben we een kleine snack gemaakt, want we moesten om 18:15 gereed zijn voor de nachtwandeling, in de hoop dat we ook daadwerkelijk kiwi’s in het wild zouden zien. Een kleine 2 uur ervoor kwam het weer met bakken uit de lucht, maar de eigenaar van het park was optimistisch. Te optimistisch, want om 18:00 kwam hij langs met de mededeling dat ze het toch maar afbliezen. Het was weliswaar even droog, maar de verwachting was dat het opnieuw zou losbarsten en dan wil je echt niet midden in een bos staan op een steile heuvel… Hier moeten we dus ook voor terugkomen!

Na regen komt zonneschijn

Vannacht is de hemel losgebarsten en is het gaan stortregenen. Dat was vooral lastig met het in de auto laden van de bagage. Maar die momenten dat het droog was, snel heen en weer gerend en alles is droog in de kofferbak beland. We hebben het tot kwart voor 11 gerekt om te vertrekken. Toen moesten we echt op pad. Zoals iedere keer met spijt vertrekken, maar benieuwd waar we nu weer heen gaan.
Na een kwartiertje rijden brak de zon door en daar hebben we de rest van de route van kunnen genieten. Afgezien van een stop in Wellsford om te eten (jawel ook hier weer een MCD met fresh delidelights) en in Dargaville om boodschappen te doen, zijn we rechtstreeks naar Kauri Forrest gereden. Ronald was daar al eerder op het Top-10 Holiday park geweest en de verwachtingen waren hoog.
En terecht! Het is een schitterende Top-10, midden in de bossen, met een riviertje dat er omheen stroomt. We hebben een huisje aan het begin van het park, met een deck dat uitkomt bij het riviertje. Heerlijk rustgevend, maar een toilet binnen handbereik is een must…

Gemsenroute voor gevorderden

Omdat we gisteren wel erg gerelaxt hebben, vandaag weer in beweging gekomen. De zon scheen wederom, dus na een lekker ontbijt op pad gegaan. Eerst de korte route vanaf het Estate. We hadden het idee dat het een simpele route was, maar dat viel tegen. Nadat we het gras afwaren gingen trappen vrij stijl naar beneden. Vanaf daar ging het via smalle paadjes met steile afgronden en steppen op en neer. Halverwege de route was het pad geblokkeerd door een omgevallen boom. Even vertwijfeld gekeken, maar ons niet tegen laten houden dus er over heen geklauterd, Ronald voorop. Uiteindelijk een schitterende en vooral een avontuurlijke route.
Omdat we slechts een half uur op pad waren, vervolgens de tweede route vanaf het Estate gelopen. Ze hadden ons gewaarschuwd dat het wel eens modderig kon zijn, dus de afspraak was zo ver te gaan als verantwoord is.
Eerst was het een grindpad, dus geen probleem. Maar ongeveer 10 minuten op weg was het geblokkeerd door een landslide. Maar door weldoordacht de voeten neer te zetten kon deze hindernis genomen worden. Vlak daarna veranderde het pad in een smal bospad met aan de ene kant de rotsen en aan de andere kant de afgrond. Maar dat was nog steeds geen probleem. Ook de boom over de weg was een hindernis die genomen kon worden door eronderdoor te kruipen. Oké, enigszins modder op de rug en knieën, maar een kniesoor die daar op let. Vervolgens nog over een palm geklommen en langs oude bielzen en hutjes gelopen (vroeger liep daar een treinroute voor de vervoer van Kauribomen).
Aangekomen bij het stuk dat extra steil liep bleek er weer een boom dwars over de route te liggen. Dit keer zouden we echt af moeten wijken; niet geheel verantwoord, dus besloten dat het moment was om terug te gaan.
Terug bij het Estate hebben we op de veranda, in het zonnetje gegeten. Voor de rest van de dag weer lekker van de luxe genoten.