blog

[:nl]Jonge zeehondjes[:]

[:nl]Het zou een rustige dag worden vandaag.
De weersvoorspellingen gaven aan: code rood.
We moesten rekening houden met wind van over de 100-150km per uur en neerslag van soms wel 400mm.
Dat zag er dus niet goed uit. Ergens in de nacht zijn sommigen nog wel wakker geworden van een enorme regenbui.
Maar gelukkig was het droog toen we opstonden. Dat was pas na negen uur.
De lucht was helemaal grijs. Een grouwe wolenmassa.
Na het ontbijt hebben we eerst nog even koffie gedronken en zijn toch maar in de auto gestapt om naar de Seal Colony te rijden,
Een korte tocht van nog geen 15 kilometer.
De auto geparkeerd en over een mooi aangelegd pad naar het uitzichts punt gelopen.
Je moet eerst even zoeken voor de de zeehonden ziet. Maar als je ze eenmaal hebt ontdekt, zie je er steeds meer.
Er waren veel jonkies te zien. Deze worden eind november en december geboren. De eerste maand blijft de moeder aan land bij de jongen. Daarna moet ze weer de zee in om te eten.
Gelukkig voor ons waren zowel de moeders als ook de jonkies goed te zien.
Ook hier kun je wel uren naar kijken.

Helaas begon het wat te druppen dus zijn we maar weer terug gelopen naar de auto.
We moesten nu kiezen: of we gaan nu naar de vuurtoren, of we gaan terug naar de cabin. Door de regen heben we voor het laatste gekozen,
Als het ‘s middags weer droog zou worden, zouden we altijd nog even naar de vuurtoren kunnen rijden.
De realiteit was echter anders. Het kwam later in de dag met bakken uit de lucht. ‘s Avonds sloeg het weer nog verder oom naar noodweer.
Op het moment dat we gingen slapen was het zelfs een onweer losgebarsten. De lucht weg overal om ons heen verlicht.
[:]

[:nl]Pancake Rocks[:]

[:nl]De weersverwachting die we gisteren hadden doorgekregen voorspelden niet veel goeds voor de komende dagen.
Regen, zware regen en onweersbuien.
Rond tien uur zijn we vertrokken van de camping in Greymouth. Eerst tanken.
Het was gelukkig nog droog, dus we konden volop genieten van het mooie landschap waar we door reden.
De weg ging veel langs de kust en af en toe een stukje het binnenland in.
Iets voor elf hebben we de auto op de parkeer plaats bij de Punakaiki Pancake Rocks and Blowholes gezet.
Het was eigenlijk best goed weer. De zon begon zelfs flink te schijnen.
Vanaf de weg hoor je al een enorm gebonk en gedonder van de zee, maar wat het precies is heb de dan nog niet door.
Je loopt over een schitterend aangelegd pad naar de rand van de clif waar je ineens ziet waar het hier allemaal om draait.
De rotsen lijken wel als of het op elkaar gestapelde pannenkoeken zijn. De golven komen tussen de rotsen door en beuken dan flink tegen de clif aan. Dit was dus wat dat enorme lawaai maakte.
Iets verder kwamen we ook bij de blowholes. Hier komt het water met een enorme kracht naar binnen stromen en wordt dan, omdat het geen kant op kan, als een soort geiser omhoog gespoten. Wat een enorme kracht heeft dat water dan!
Het was adembenemend mooi en indrukwekkend wat inhield dat we zeker een uur hier hebben doorgebracht.
De hoogste tijd om alle indrukken even te laten bezinken met een kop koffie of thee.
We zaten nog niet aan het tafeltje in het cafe, of het begon te regenen.
Je zou het bijna niet geloven, maar op het moment dat wij weer terug naar de auto liepen, was het weer droog.

We zijn nu doorgereden naar Cape Foulwind. Ronald wist daar een gezellig eetcafe te vinden, omdat hij daar vier jaar geleden met Ciska ook geweest was.
Het laatste stuk van de rit kwam zelfs de zon weer tevoorschijn.
Helaas bleek dat toen we bij de Bay House Cafe aankwamen deze gesloten was. Geen lunch dus.
Daarom zijn we maar direct doorgereden naar Westport. We kwamen al langs de camping rijden, maar zijn nog niet gestopt. Eerst naar de supermarkt om boodschappen voor twee dagen te doen.
Na de boogschappen zijn we weer de weg terug gereden naar de camping. Geen probleem om deze te vinden.
We kregen dit keer cabin 11 toegewezen. Toen Ronald zag welke cabin aangewezen werd op het kaartje, begon hij inwendig al te lachen.
Precies dezelfde cabin als waar hij de vorige keer met Ciska ook in verbleef.

Doordat we niet uit eten zijn geweest, was het nu dus wel tijd voor de lunch. We hebben zelf heerlijke boterhammen gemaakt met bacon en gebakken ei en soep vooraf. Dat ging er prima in!
De camping ligt niet al te ver van het strand af. Niet zo dicht bij als die van Greymouth, maar dicht bij genoeg dat je continue het geruis en gebeuk van de golven hoort.
Na het eten was dus een prima moment om even met z’n drieen naar de zee te lopen. Daar kun je uren naar kijken. Het verveeld nooit.
We konden niet de hele middag daar blijven staan, dus zijn maar weer terug gelopen naar de cabin.

De rest van de middag hebben we lekker rustig aangedaan. Zelfs de zon liet zich nog regelmatig zien.
[:]

[:nl]Gorilla’s in de mist[:]

[:nl]We waren nog maar net wakker of de zon scheen al door de gordijntjes de cabin in. Zou het vandaag dan wel gaan lukken ? Zouden we goed weer krijgen ?
Helaas niet. Nog geen tien minuten later begon het al weer te regenen. Niet erg hard, maar je zou er wel nat van worden.
Eerst maar eens lekker rustig ontbijten. Toast, thee, sap, enz.
We hadden vandaag niet zo veel kilometers voor de boeg en ook niet veel te doen onderweg, zodat we rustig aan konden doen.
Voor twee uur mogen we toch niet inchecken op de camping.
Iets voor tienen de sleutel ingeleverd. Ronald stond nog even met iemand van de reception te praten en gaf aan dat het eigenlijk de bedoeling was om nog even bij de gletsjer te gaan kijken.
Maar door de regen zou dat waarschijnlijk niet haalbaar zijn.
De man gaf aan dat het een goed pad was richting de gletsjer. Zeker geen modder pad. En dat waarschijnlijk de regen zo wel minder zou worden.
We hebben het er dan toch maar op gewaagd. Eerst naar de parkeerplaats net ten zuiden van het dorp.
Daar de auto neergezet en de jassen aangetrokken. De regen was inderdaad verminderd tot een hele lichte miezer. Je zou haast denken dat het droog was.
We zijn naar het Sentinel Rock uitzicht punt gelopen. In het begin bijna vlak, maar even later ging het toch berg op.
Eenmaal boven hadden we inderdaad een schitterend uitzicht de vallei in. Helaas konden we de gletsjer zelf niet zien. Die was net te ver terug getrokken.
Of dat nu kwam omdat het zomer was, of vanwege de global warming, dat wisten we niet.
Er hing wel veel laaghangende bewolking om de bergen heen. Alsof het mistig was. In de mist geen apen gezien, alleen maar mensen (al hoewel je soms het verschil niet ziet).
Het begon weer harder te druppen, dus zijn we maar terug gelopen naar de auto.
We hebben in ieder geval genoten van schitterende natuur een een mooie wandeling.

Nu op naar Greymouth. De eerste honderddertig kilometer waren we zaterdag ook al overgekomen. Dus het zou bekend moeten zijn.
Maar omdat we de weg nu vanaf de andere kant rijden, ziet het landschap er toch weer compleet anders uit.
Wel jammer dat het steeds harder ging regenen.
Vlak voor Hokitika leek de regen minder te worden en de lucht lichter.
We zijn weer naar het cafe gegaan waar we zaterdag ook hadden gegeten. Doordat dat goed was bevallen en het nu rond etenstijd was, zijn we als eerste het cafe ingegaan.
Ook nu was het weer verrukkelijk. En….. de zon kwam door.
Na de lunch zijn we even terug gelopen naar de auto om de zonnebrillen te pakken. Daarna na Hokitika Beach gewandeld.
Je kon al goed horen dat we vlak bij de kust moesten zitten vanwege het gedonder van de golven.
Daar kun je uren naar kijken.
Na een tijdje zijn we weer terug gegaan naar de auto. Nu moeten we toch even een stukje geschiedenis meepakken.
Aan de zuidkant van de stad is een weg (Gibson Quey) die naar het punt gaat waar de rivier de zee in stroomt.
Alleen vandaag ging het andersom. De zee stroomde de rivier in.
Aan het einde van de weg ligt een replica van een tweemaster. Dit is een gedenk punt voor alle schepen die zijn vergaan bij het binnen varen van de rivier.
Er is maar een hele kleine vaargeul aanwezig, bijna niet te zien, maar als je die mist, is het einde boot.
Omdat het nog steed zo lekker zonnig was, zijn we ook nog even getopt bij Customs House.
De weg naar Greymouth hebben we heerlijk in de zon kunnen rijden. Vlak langs de kust. Links zagen we de zee, rechts de grote varens en scheef gewaaide bomen.

Ook nu hebben we weer een schitterende cabin.
Ruime slaap plaats, aparte badkamer met schitterende douche. klein maar goed keukentje en een ruime woonkamer.
Voor het boodschappen doen zijn we eerst even met z’n drieen naar de zee gelopen. Was dat ver ? Nee hoor, even de camping over, door de duin en we staan aan het strand.
Nog geen honderd meter lopen.
Ook nu weer erg indrukwekkend hoe de golven op de kust slaan.
[:]

[:nl]Gletsjers in de mist[:]

[:nl]Na een heerlijke nachtrust zijn we pas tegen half negen wakker geworden.
Helaas lagen de bergen om ons verblijf in een dik wolkendek. En… het regende!
We hebben eerst maar eens genoten van een lekker ontbijtje.

Een ding is zeker. Als de zon niet schijnt heeft het weinig zin om naar Lake Matheson te gaan om de reflectie in het meer te zien.
Dus die moesten we helaas van onze planning schrappen.

In de loop van de ochtend hield het op met zachtjes regenen. Het kwam af en toe met bakken uit de lucht.
De wolken hingen zo laag, dat we zelfs de berg aan de overkant van de weg niet meer konden zien.
Helaas de beslissing genomen om vandaag niet weg te gaan, maar gewoon lekker in de cabin te blijven.
[:]

[:nl]Cross Country[:]

[:nl]Het wordt nu de op een na langste rit die we nog voor de boeg hebben.
Doordat er geen overnachting in het weekend mogelijk was in Greymouth, hebben we een slaapplaats moeten regelen in Franz Josef.
Een tocht van iets meer dan 380 kilometer. Maar wat een mooie tocht!
Tegen kwart over negen zijn we vertrokken. Heerlijk zonnig weer.
Het eerste stukje kwam ons bekend voor. Daar hadden we namelijk de eerste dag ook gereden. We zijn nu weer gestopt in Darfield. Dit keer was de bakery wel open.
Ronald was hier al eerder geweest (samen met Ciska), maar het was van binnen compleet veranderd. Het had niet meer de ouderwetse inrichting, maar was nu veel moderner en strakker.
Wat nog wel gelijk gebleven was, is de kwaliteit. Verrukkelijke koffie en thee. En nog steeds geliefd bij de bevolking, wat het liep af en aan. Super druk.

Na de stop is Freek verder gereden. Dit keer zijn we niet afgeslagen maar de 73 blijven volgen richting de west kust.
Zoals voorspeld is het ondertussen gaan regenen.
De eerste stop was bij Castle Hill. Een hele bijzondere rost formatie. Gelukkig was het droog toen wij daar rondliepen.
Nu op naar de tweede stop: Cave Stream Scenic Reserve. Dit was maar een paar kilometer verder.
Ook nu weer een schitterend landschap. Er is een mogelijkheid om naar beneden te lopen de kloof in en daar de rivier te volgen de grotten in.
Niet iets voor ons dus.
Daarom maar doorgereden naar het volgende punt: Arthurs Pass.
In Arthurs Pass Village zijn we even het Information Center ingelopen. Daar is een presentatie van hoe het gebied is ontwikkeld. Van de oude postkoets, weke tentoongesteld staat, tot de huidige weg.
Vanaf het dorpje is het nog een klein stukje verder naar de top Arthurs Pass zelf. Vanaf daar is het bergaf tot aan de kust. Ook nu weer slingerend door een schitterend landschap.
Je merkt wel dat we nu aan de westkust zitten. Het is enorm groen en de varens zijn zelfs hoger dan vijf meter. Dit komt omdat de westkust veel regen krijgt.

Bij de kust aangekomen zijn we naar het zuiden gereden. Als eerste even gestopt in Hokitika voor wat te drinken en te eten.
Daarna nog iets meer dan 130 kilometer naar Franz Joseph.
Het was nu gestopt met zachtjes regenen. Het kwam soms met bakken uit de lucht.
Aangekomen in Franz Joseph hebben we eerst ingechecked bij Top 10. We hadden ook nu weer een schitterende cabin.
Nadat we de auto hadden leeggehaald zijn we eerst even het dorpje ingereden voor wat boodschappen.
Het regende nog volop, dus de zin om een stukje buiten te gaan lopen was niet echt aanwezig.

Na een heerlijke maaltijd en wat kijken naar TV zijn we tevreden gaan slapen.
[:]

[:nl]Het eerste afscheid[:]

[:nl]Deze dag was een vervelende dag. Ciska en Andre moeten vandaag terug naar Nederland. Het werk roept.
We zijn vroeg opgestaan zodat we op tijd naar het vliegveld konden gaan. Ciska en Andre wilden tegen half negen proberen in te checken.
De rit naar het vliegveld was erg simple en in een kwartier waren we er ook.
We hebben de auto even op de parkeer plekken van Budget Car Rental neergezet. Hier kun je namelijk zo in- en uitrijden zonder dat je moet betalen.
Natuurlijk hebben we wel even gevraagd aan een van de parkeer wachters van Avis/Budget of we de auto daar even tijdelijk neer mochten zetten omdat we twee personen moesten wegbrengen voor de vlucht naar Auckland.
Dit was geen probleem.
Bij de eerste inspectie zagen we nog geen vlucht naar Auckland op de borden staan. Niet de vlucht van elf uur.
We zijn met zijn allen een stukje verder de hal ingelopen en ineens zag Freek dat de vlucht van elf uur er nu net wel bijgekomen was.
In hal A konden Ciska en Andre inchecken. Ook hier zijn geen gewone balies meer en moet je alles zelf doen.
Toch maar even assistentie gevraagd. Ronald heeft meteen meegeluisterd en gekeken, zodat hij weet wat hij over twee weken zelf moet doen.
Ciska en Andre kregen meteen alle instapkaarten voor de volledig vlucht. Dus drie per persoon: Christchurch -> Auckland, Auckland -> Hong Kong en Hong Kong -> Amsterdam.
De koffers waren afgegeven en de stoelen geregeld zodat ze met z’n tweeen naast elkaar op de eerste vlucht zitten.
Nu kwam het vervelende moment: afscheid nemen.
Tranen vloeiden volop. Niet zozeer van verdriet (natuurlijk wel een beetje, wat het zou fijner zijn geweest als we met vijf personen de volledige vakantie hebben kunnen doen), maar ook een beetje fijn gevoel, omdat we de afgelopen twee en een halve week een fantastische vakantie hebben gehad,
Ciska en Andre zijn met de roltrap naar boven gegaan en Janny, Freek en Ronad terug naar de auto.
Het is wel even wennen met nog maar drie personen in de auto.
Bij terugkomst in de cabin is het dan ook erg stil.

We zijn rond de middag lekker aan de picknick tafel gaan zitten. Lekker in het zonnetje.
Door het gemis van twee personen hadden de drie overgebleven personen niet veel zin meer om nog ergens naar toe te gaan.
De rest an de dag werd rond en in het huisje doorgebracht. Aan het einde van de middag was de wind aardig sterker en kouder geworden, waardoor het niet meer lekker was om aan de picknick tafel te gaan zitten.
[:]

[:nl]Geen trap, wel een weg[:]

[:nl]Doordat we drie nachten in Christchurch hadden, hadden we de keuze van wat we zouden gaan doen.
Maar de primaire keuze zou gemaakt moeten worden door Ciska en Andre. Vandaag was hun laatste volle dag in New Zealand, dus we zouden gaan doen wat zij leuk vonden.
De keuze was simple en werd door iedereen goedgekeurd: we gaan naar Akaroa, het stadje bijna aan het einde van het schiereiland met een Franse oorsprong.
Als eerste moesten we zien de stad uit te komen. Even een klein probleempje omdat de straatnamen die we doorkregen doodlopend waren, dus dat schoot niet op.
Daarom maar op eigen gevoel de stad uit gereden. En het mooie was: we zaten nog goed ook!
Buiten de stad waren het rechte en vlakke wegen. Tot we voorbij Little River en Cooptown kwamen. Vanaf daar begon het behoorlijk te klimmen en te slingeren.
Vanaf zee-niveau tot ruim boven de 400 meter. Bij het dorpje Hilltop (wat eigenlijk alleen maar een cafe was) hebben we de hoofdweg verlaten en zijn de ‘Summit Road’ opgereden.
Nog geen paar honderd meter verder keek je al de Akaroa Harbour in. Wat een fantastisch vergezicht. Snel gestopt om wat foto’s te maken.
Daarna doorgereden, waarbij je letterlijk over de kam van de berg reed. Keek je links, zag je daar de zee, keek je naar rechts, zag je de andere zee.
Als slingerend, dalende en weer klimmende (we zaten boven de 630 meter) reden we tot vlak bij Akaroa. Hier vroeg Andre zich af of er nog wel een wel naar beneden was, of dat we met de trap naar beneden moesten.
Gelukkig was er gewoon een weg. Vlak voor het dorpje kwamen we weer op zee niveau.
We hebben de auto bij het grote grasveld bij het water geparkeerd en zijn toen het dorpje ingelopen.
Een van de eerste dingen die we tegen kwamen was ‘The Brasserie’. Zo’n vier jaar geleden hebben Ronald en Ciska hier ook al een keer gegeten.
Aangezien er nog tafels buiten beschikbaar waren zijn we eerst hier maar naar toe gegaan.
Het was over de dertig graden, volop zon en we zaten heerlijk onder de parasol buiten.
Nadat we de bestelling hadden doorgegeven en er even moesten wachten, begon een man live muziek te verzorgen. Hij speelde met zijn gitaar mee met een electronische band.
Heerlijke muziek van de Dire Straits, The Shadows, Sting, enz.
Het kon bijna niet beter: heerlijk eten, geweldige muziek en een fantastische omgeving !

Na de maaltijd zijn we nog even tot het einde van de straat gelopen. Overal zie je nog de oude huizen staan (een paar zelfs nog de originele van de eerste bewoners van de stad) wat een geweldig plaatje maakt.
De straatnamen en de namen van de winkels zijn nog allemaal in het Frans.
We zijn nu weer rustig terug gewandeld naar de auto om de terugreis aan te vangen.
Nu niet via de Summit Road, maar gewoon de weg die beneden langs de berg gaat.

Tegen vier uur waren we terug in Christchurch, maar zijn niet direct terug gegaan naar de cabin. Onze volgende stop was Mona Vale.
Dit oude landhuis is zo’n vijf jaar geleden behoorlijk beschadigd door de grote aardbeving van Christchurch, waardoor deze voor lange tijd niet meer toegankelijk was.
Ronald had gezien dat de Mona Vale vanaf 18 december 2016 weer geopend was.
Eerst zijn we de tuin doorgewandeld. Geen normale tuin, het lijkt meer op een groot park!
De ‘River Avon’ kronkelt hier mooi door heen. Schitterende grasvelden met schitterende bloemperken.
Het hele oude Bath House was nog steeds niet toegankelijk. Dit vanwege de schade na de aardbeving.
Het huis zelf was echt fantastisch. Het was nog mooier opgeknapt dan dat het voor de aardbeving al was.
Omdat het om vijf uur sluit konden we geen eten bestellen. Dat was geen probleem, want we zaten nog vol van het eten van ‘s middags.
Maar wat te drinken bestellen was geen probleem.
Heerlijk buiten op het terras genoten van onze thee, frisdrank en Iced Chocolat.
Voordat we de Mona Vale zouden verlaten zijn we nog even door een tuin gewandeld met een grote vijfer vol met lelies.
En tot slot door de rozen tuin. Wat een mooie rozen, kleuren en geuren!
Nu was het tijd om terug te keren naar de cabin.

Ciska, Andre en Ronald zijn later nog even naar de supermarkt gegaan om voor wat hapjes en wat te drinken te zorgen.
Dit is de laatste avond dat Ciska en Andre er bij zijn, dus dit mocht best iets speciaals worden.
[:]

[:nl]Knikkeren[:]

[:nl]Vandaag staat er weer een lange rit voor de boeg. De laatste waar ook Andre en Ciska bij zullen zijn. De auto ‘s ochtends ingeladen en op pad gegaan. Ook nu weer met een paar stops onderweg.
De eerste was bij de Mouraki Boulders. Onverklaarbare grote knikkers op het strand. Sommige zeggen dat ze door aliens daar zijn neergelegd en dat de aliens daar ook mee naar de aarde zijn gereisd, maar de waarheid is iets anders.
De reuze knikkers zijn op de oceaanbodem gevormd vanuit een schelp, zoals een parel uit een zandkorrel ontstaat. Alleen dan iets groter. In de loop van de tijd, duizenden jaren, is de oceaanbodem om hoog gedrukt en dus ook de knikkers, maar dan wel onder het zand. Vervolgens is door de wind het zand weggeblazen en zie daar: een schitterend natuur wonder.
Vervolgens weer doorgereden. Waar eerst het landschap afwisselend was, kwamen we nu is een wat saai vlak gebied. En dat bleef maar doorgaan.
In Ashburton zijn we weer gestopt. Daar werden Janny en Freek op een pleintje gezet en is de rest op zoek gegaan naar een koffie en theehuis waar ze ook heerlijk gebak hebben. Deze natuurlijk gevonden en nadat het nodige was ingeslagen terug naar het pleintje waar we hebben genoten van al het lekkers.
Toen nog het laatste stukje: op naar Christchurch. Helaas was er geen tijd meer om naar de Mona Vale te gaan, dus maar direct naar de camping. In het centrum en toch lijkt het alsof je ergens ‘in the country’ bent. We hebben een ruime cabion, maar wel met een parkeerprobleem. Gelukkig waren we een van de eersten, dus onze auto stond.
We hebben de auto uitgeladen. Tijd voor een drankje. Andre en Ciska hebben een picknicktafel van een veld verderop in beslag genomen en naar het gras achter de cabin gesleept. Daar een paar uurtjes in de zon gezeten onder het genot van een drankje. Het was inmiddels tegen de 30 graden… ZOMER!
Omdat de Top 10 Holiday Park Membercard ook gratis toegang gaf tot de spa van de camping hebben Andre en Ciska daar gebruik van gemaakt en zijn een half uurtje wezen bubbelen. De rest deed het lekker rustig aan in de cabin.
[:]

[:nl]Natuurlijke en menselijke pracht[:]

Vandaag is de dag van de Peninsula. Het schiereiland van Dunedin. Omdat de camping aan het begin van het schiereiland ligt, maakten we een snelle start.
De eerste stop was Larnach Castle: het enige kasteel van New Zealand. Niet alleen geweldige tuinen waar we heerlijk doorheen hebben geslenterd, maar ook het kasteel is geheel toegankelijk om te bezichtigen.
4 verdiepingen nog in originele staat met de originele meubels. En helemaal boven kon je op de toren met een geweldig uitzicht op de omgeving. Een locatie waar je blijft genieten.
Op weg naar de auto zijn we verrast met een doedelzakspeler (de Larnach familie komt oorspronkelijk uit Schotland) om het helemaal speciaal te maken.
Weer verder: naar Portobello. Ronald en Ciska wisten daar een cafeetje te vinden waar ze al eerder waren geweest: cafe 1908. Je stapt daar werkelijk terug in de tijd. Met uitzondering van het eten: verrukkelijke warme sandwiches!
Nadat iedereen meer had gegeten dat goed was weer doorgereden. Op naar de Albatros Lookout. Aan het uiterste puntje van het schiereiland is een observatory ingericht voor Koningsalbatrossen. Vogels met een spanwijdte van 3 meter!
Eerst kregen we een korte uitleg over het beschermingsprogramma, toen een korte film en toen mochten we naar de uitkijkpost om de broedende albatrossen te bewonderen. Er zaten ook enkele tieners, maar die hadden blijkbaar te veel gefeest, want ze namen niet de moeite om op te stijgen.
Helaas dus geen vliegende albatros gezien, maar nog steeds meer dan de moeite waard.
De weg naar boven was stijl en pittig. Janny kon vanwege de verkoudheid/griep amper adem halen, dus naar boven lopen was geen optie. Gelukkig zijn ze daar overal op voorbereid en er stond een schitterend karretje met moter voor haar klaar. Ze is lachend en makkelijk ademhalend naar boven gescheurd.
Onderweg kwamen we ook de rode snavel meeuw tegen. Deze zijn nog meer met uitsterven bedreigd dan de albatros. Maar we hebben op een halve meter afstand gestaan van een kuiken van 2 dagen oud en een kuiken van een week oud. Ze doen hun best om de strijd te winnen.
Op de weg naar beneden (terug naar de ingang van het afgesloten deel) vloog een meeuw steeds boven Ciska en ging op een balk boven haar zitten. Ze dacht dat ze hem te snel af was en liep steeds naar de andere kant van het pad om een ongelukje te voorkomen. Einduitslag: 1 – 0 voor de meeuw. Bij het openen van het hek was de meeuw sneller dan zij en wist precies op haar hand te mikken toen ze de deur opende. Gelukkig hebben ze daar ook wasbakken!
Inmiddels het belangrijkste moois van de peninsula bewonderd, dus weer terug naar de cabin. Daar aangekomen wat gedronken en toen nog even met zijn allen naar het strand gegaan. Het was zonnig en heerlijk, maar het waaide wel hard. Maar op nog geen 50 meter van het strand zitten en er niet naar toe gaan was geen optie.

[:nl]Sjakie[:en]Sj[:]

[:nl]Het weer zag er veelbelovend uit, een goede dag om de stad te verkennen. Freek voelde zich niet goed genoeg en is in de cabin achtergebleven.
Het was even zoeken naar de parkeergarage, maar Ronald zijn geheugen was nog perfect. De auto geparkeerd en als eerste naar Cadbury’s. Helaas waren alle rondleidingen voor de dag al vol, maar voor 5 dollar konden we het museum bezichtigen en kregen we een gooddiebag met chocola en 10% koreting in het cafe.
We waren dus niet helemaal Sjakie, maar wel interessant om te zien. En toen het cafe in. Janny hield het bij koffie, maar de rest ging voor de warme chocolademelk. En dat is nog niet zo eenvoudig: je kan kiezen uit 12 verschillende smaken en 5 verschillende toppings. We hebben ons laten adviseren en dat bleek de juiste keuze: heerlijk!
Weer buiten zijn we naar het Octagon gelopen. Daar genoten van de schoonheid van het plein. Vanaf daar (nadat we wat souveniers hebben ingeslagen) naar de First Church of Otago gegaan. Prachtig! niet alleen de kerk van de buitenkant, maar ook binnen. Volop houtsnijwerk en vakmanschap. Daar een tijdje gezeten en toen naar het station.
Het station is een van de mooiste ter wereld. De foto’s zullen voor zich spreken. Ook hier hebben we weer wat tijd doorgebracht en zelf nog mogen genieten van de trein die net was gearriveerd.
Het fotograveren van het station is een kunst op zich: probeer het maar eens zonder bus. Maar we kunnen zeggen dat het uiteindelijk is gelukt… zo goed als!
Vanaf het station weer naar het Octagon gelopen en daar het cafeetje opgezocht waar Ronald en Ciska al eerder hadden gegeten. We gingen voor de tapas… die pas ruim een uur later besteld kon worden Dus maar gekozen voor Eggs Benedict. Ook heerlijk.
Nog wat laatste middelen tegen hoesten ingeslagen en op naar Baldwinstreet: de steilste bewoonde straat ter wereld. Janny had het al gauw bekeken en besloot in de auto te blijven, maar de drie andere dappere dodo’s besloten een stukje de weg op te lopen.
Na het eerste stukje had Ciska al geen adem meer, maar Andre had te veel energie, dus die waagde zich naar boven. Ronald was loyaal en bleef bij Ciska. Uiteindelijk werd besloten dat Ronald weer naar Janny zou gaan en Ciska op Andre zou wachten.
Andre heeft de top gehaald hoewel hij wel moest toegeven dat het verdomde zwaar was. Ciska is toch nog een heel stuk naar boven gegaan, maar is daarbij 3x dood gegaan. Uiteindelijk stond iedereen weer keurig beneden aan de berg.
Tijd om terug te gaan naar de Cabin. Daar nog lekker rustig aangedaan en toen lekker gaan slapen.[:]