blog

Zuidelijke schoonheid singing in the rain

[:nl]De tijd in het Fjordland zat er op en we zijn vertrokken in zuiderlijke richting. Dit keer hoefde Ronald er na 10 minuten niet op te wijzen dat de mensen in New Zealand aan de linkerkant rijden.
De rit was vol afwisseling. Om de 20 kilometer veranderde het landschap: bergen, heuvels, vlakland, bossen, heide, noem maar op! we keken onze ogen uit.
Na ongeveer een uur kwamen we bij een van de oudste hangbruggen van New Zealand. Niet toegankelijk voor auto’s, dus een kleine detour gemaakt. De brug is echt oud. Maar stevig genoeg. Ondanks dat Ciska voorzichtig de eerste voet er op plaatste en aftastte of de brug het wel zou houden. Tot hilariteit van de rest.
De grappen bleven komen, want ze kon het ook niet echt waarderen dat Freek en Andre sprongen en dus de brug in beweging brachten.
Na de stop doorgereden, op naar de volgende bezienswaardigheid. De lucht begon wat te betrekken, maar dat mocht de pet niet drukken. Het was de southern scenic route, dus genoeg te zien.
In Invergargill zijn we gestopt voor koffie en toen was het tijd voor de oceaan. Schitterend! Natuurlijk zijn we ook daar gesopt. Bij Waipapa lighthouse. Hiervoor moesten we wat afwijken van de route, maar ook dat was weer de moeite waard… vonden de meesten van ons.
Bij windkracht 10 zijn we de auto uitgestapt. Net niet ondersteboven geblazen en ons warm aangekleed: op naar de vuurtoren. Andre en Ronald zijn bij de deur gekomen. Freek is 1 trede voor het plateau afgehaakt en Janny en Ciska 2 treden. Je werd gewoon ondersteboven geblazen.
De wind joeg de golven op het strand en het was dat de bomen al landinwaarts waren gekeerd, anders hadden die nu achterste voren gestaan. Freek was dan ook aardig aan het mopperen.
Terug in de auto was het op weg naar Niagra fall… nee, niet de grote in Amerika, maar degene van 50 cm in New Zealand. Niet om de waterval te bewonderen, maar er zit een erg goed cafe naast. En daar hadden we heerlijk kunnen eten, ware het niet dat de stroom was uitgevallen en de zaak gesloten was.
Dus maar weer doorgereden. MacCleans Fall. We zijn naar de parkeerplaats gereden, maar het kwam inmiddels met bakken de lucht uit, dus we zagen al genoeg water. Gelukkig zat bij de ingang van de weg er naartoe een restaurantje, dus tijd voor lunch.
We moesten even wachten voor er een tafel was. Helaas viel op dat moment ook daar de stroom uit. Gelukkig weerhield dat het personeel niet om een heerlijke maaltijd te bereiden en we hebben er dat ook verrukkelijk gegeten.
Op naar de volgende waterval. Echter was de hoeveelheid water uit de lucht nog steeds voldoende, dus daar hebben we niet eens meer een poging toe ondernomen.
In de buurt van Dunedin begon het weer op te klaren en op het moment dat we bij de cabin aankwamen was het lekkere buiten. En droog! De auto uitgeladen en ons geinstalleerd: thuis voor de komende 3 nachten.
[:]

[:nl]Milford Sound[:]

[:nl]Voor vandaag staat maar 1 bezichtiging op de planning. Milford Sound.
Om daar te komen moeten we de Milford Highway (de 94) rijden. Dit is een mooie weg door een continue wisselend landschap.
Varierend van wat heuvels tot grote vlaktes en hoge bergen. Zo’n twintig kilometer voor het eindpunt moesten we nog door een tunnel.
De tunnel was nauwelijks voorzien van verlichting en was net breed genoeg voor een auto of bus. En dat met een lengte van net meer dan 1 kilometer.
Gelukkig staan er verkeerslichten zodat we in de tunnel niet in de problemen komen.
Na de tunnel in een soort vrije val naar beneden. Aan het einde van de weg bevinden zich een paar grote parkeer plaatsen. We vonden een plekje niet al te ver van het restaurant.
Auto geparkeerd, uitgestapt en als eerste naar binnen. Het begon wat te druppen, dus we zaten lekker droog. Ook nu hadden we weer een aantal verschillende hapjes (chocolate cake, pie, enz) welke we met ons vijfen verdeelden.
Heerlijk.
Opgewarmd en goed gevuld zijn we gaan lopen. Er is een kleine wandeltocht welke je naar het punt brengt waar je zo de fjorden inkijkt.
Ook was er een enorme waterval te zien. Hier zijn Andre, Ciska en Ronald nog even tot aan de waterrand gelopen.
Compleet uitgewaaid zijn we weer terug gelopen naar de auto om de terugreis aan te vangen.
Oh ja… er is maar 1 weg die naar Milford Sound gaat, dus we moeten dezelfde weg weer terug,
Vlak voor de tunnel moesten we een tijdje wachten omdat er verkeer van de andere kant door de tunnel kwam.
Hier zagen we een aantal Kea’s. Dit zijn een soort papegaaien maar dan wat vernielzuchtiger.
Een van de vogels zat op het dak van de auto achter ons. Druk bezig om de antenne te slopen.
Gelukkig konden we vlak voordat onze auto aan de beurt was voor de sloop actie, optrekken en door te tunnel.
Ondanks dat we de route al een keer hadden gereden, zag het er van deze kant toch weer totaal anders uit.

Terug in Te Anau zijn we nog wel even naar de overkant van de straat gelopen, waar we een mooi parkje hebben aan het water van Lake Te Anau,
Dit meer is trouwens het grootste meer van het Zuidereiland.[:]

[:nl]Terug in de tijd[:]

[:nl]Vandaag gaan we naar Fiordland. Een tocht die begon in Wanaka. Niet via de hoofdweg maar via de bergpas.
Halve wege de pas kwamen we in een historisch dorpje “Cardona”. Hier zijn we gestopt om een kopje koffie of thee te drinken in het originele hotel.
Geweldig hoe dit er van binnen uitzag. Wel verdacht dat er een hele serie BH’s aan het plafond hingen.
Na genoten te hebben van het drinken en wat stukjes cake, zijn we nog een de tuin doorgelopen. Ook hier waren nog wat van de oude gebouwen te zien. Schitterend!

Nu konden we verder richting Queenstown. Het laatste stukje gaan nogal naar benden, dus daar zaten de nodige haarspeldbochten in. Dit wordt ook de ‘Zig Zag road’ genoemd.
Eenmaal beneden zijn we snel weer van de hoofdweg afgegaan op weg naar Arrowtown. Dit is ook de locatie van ‘Remarkable Vets’ een serie welke ook op de Nederlandse TV is uitgezonden.
We kwamen Queenstown via de noordkant binnen. Tjonge wat druk.
Alles ging goed, tot we bij het vliegveld aankwamen. Daar leek wel een file te staan. Er waren werkzaamheden aan de Kawarau Bridge, waardoor maar 1 rijstrook beschikbaar was.
Eenmaal over de brug waren we blij dat we niet later in Queenstown waren aanbeland, want dan had de file minstens een uur of langer geduurd. Aan de andere kant van de brug stond zeker 5 kilometer file!
De eerste dertig kilometer gingen langs Lake Wakatipu. Hier herken je duidelijk bepaalde scenes van de Lord of the Ring.
Via een mooie tocht door een steeds maar wisselend landschap kwamen we in de buurt van Te Anau. Daar zijn we nog even gestopt bij een uitzichts punt over de grote vlaktes.
Nu op naar de camping.
Ook nu weer een mooie cabin. Dubbelbed in de woonkamer, drie slaapplaatsen in een aparte slaapkamer.[:]

[:nl]Nieuw van oud[:]

[:nl]Ook vandaag was het een korte tocht. Net twee uur rijden.
Het eerste deel van de tocht ging door redelijk vlak gebied. Wel hoge bergen om ons heen, maar de weg liep redelijk vlak.
Tot we bij de Lindis Pass aankwamen. Daar ging het ineens behoorlijk slingeren en klimmen. Boven aan de pas lag een uitzicht punt.
De auto geparkeerd en een stukje gelopen naar het speciale ‘view point’. Daar keek je dan twee kanten een dal in.
De zon scheen volop wat het paatje helemaal compleet maakte.
De eerste stop voor vandaag was Cromwell. Dit stadje lag vroeger in het dal een paar kilometer verder op, maar door de komst van de dam is het gebied ondergelopen en zou het stadje van de aardbodem zijn verdwenen
Ze hebben toen nauwkeurig in kaart gebracht hoe de gebouwen er uitzagen en als een soort lego uit elkaar gehaald en verderop, op een hoger plateau, weer terug in elkaar gezet.
Dit stukje ‘Old Cromwell’ is nu een openlucht museum. We hebben de auto geparkeerd en zijn op ons gemak door het oude dorpje gelopen.
De goudsmid, een woning waar een vrouw een verhaal vertelde over hoe ze daar is gaan wonen, de stallen, de bakkerij, enz.

Na deze bezichtigingen zijn we weer in de auto gestapt om nu naar het centrum te rijden. Daar hebben we de auto geparkeerd en zijn op zoek gegaan naar een cafe waar we wat konden eten en drinken.
Die hebben we gevonden. De zelfe als waar Ciska en Ronald een jaar of vier eerder ook al geweest waren. De vrouw die ons hielp vertelde dat zij er toen ook al was, maar dat het cafe al wel drie keer van eigenaar was veranderd.
We hadden heerlijke broodjes en ‘chicken pie’ en koffie en thee.

Vol en voldaan zijn we daarna weer terug naar de auto gegaan om het laatste stukje van de dag te rijden: naar Wanaka.
Ook nu weer een schitterende en vooral wisselend landschap waar je doorheen rijdt.
Een paar kilometer voor Wanaka reden we langs Puzzling World en zijn gestopt bij Mount Iron.
Daar zijn we de auto uit gegaan en een klein stukje omhoog gelopen.
Om volledig naar de top te gaan, was niet verstandig.

Nu alleen nog dwars door het centrum van Wanaka om naar de andere kant van de stad te komen. Daar, eigenlijk net buiten de stad, lag onze camping voor de nacht.
Wat een schitterende cabin en wat een schitterend uitzicht.
Eerst heerlijk op de veranda gezeten met een drankje onder handbereik en daarna, omdat de zon verdween van de veranda, de stoelen aan de overkand van de weg in het gras gezet.
Pas toen de zon ook daar weg was, werd het te fris en is iedereen naar binnen gegaan.[:]

[:nl]Helder zicht[:]

[:nl]Vanmorgen stond in het teken van ons vertrek bij Mount Cook: koffers pakken, alles opruimen en ons zelf reisklaar te maken. Omdat het aantal kilometers dat we vandaag moeten afleggen niet zo veel is, stelde Ronald voor om eerst koffie te gaan drinken bij de Hermitage. Een heel goed voorstel. We hadden de auto net geparkeerd toen Andre riep dat hij de top van Mount Cook zag. Zou het dan toch?
We zijn snel naar het restaurant gelopen en ja hoor: Mount Cook volledig in zicht! Snel het terras op en foto’s maken voordat de wolken er weer voor waren. Toen naar binnen bij het raam waar de koffie stond. En weer naar buiten, want hij was nu nog mooier te zien. En weer naar binnen naar de koffie. En weer naar buiten, want nu waren de wolken nog verder weg. En weer naar binnen.
Dit kun je aardig lang volhouden, maar toen was het toch echt tijd om verder te gaan. Langs Lake Pukaki (blauwer dan blauw, de foto’s schieten te kort!), op naar Lake Tekapo. En daar miezerde het. Dat gaf niet, maar de bijbehorende wind was ijzig koud. Toch het weer getrotseerd en naar de Church of the Good Shepard en de Colliehond gegaan. Dit was alle moeite (en kou) waard.
Het was de bedoeling op te lunchen bij het Japanse restaurant, maar deze was volledig vol. Dus maar doorgereden naar Twizel. Onderweg nog wel even gestopt bij Lake Pukaki om nog eenmaal te genieten van het o zo blauwe water.
In Twizel wist Ronald nog het pleintje met eettentjes te herinneren, dus daar naartoe gegaan. Tussen de plaatselijke bevolking gaan zitten in een eetcafe en daar gegeten. Toen doorgereden naar Omarama. Onze stop voor de nacht. Een schitterende cabin op een schitterende camping. De zon was inmiddels volop gaan schijnen.
[:]

[:nl]Achter de wolken[:]

[:nl]Na een koude nacht wat suffig opgestaan. Het gordijn opengedaan en… regen! Een grijs wolkendek veel te laag: op ooghoogte! Dit was niet waar we voor waren gekomen. Maar goed, we hadden gezegd dat we het vandaag zeeeeer rustig aan zouden doen en veel meer konden we ook niet.
Eerst maar eens gezorgd voor een uitgebreid ontbijt en daarna ons geinstalleerd op de bank, bed en stoel met telefoon, kaart en stripboek. In de loop van de ochtend begon het steeds lichter te worden. Daarom besloten om aan het begin van de middag de schoenen aan te doen en naar buiten te gaan. En natuurlijk met warme, waterdichte jassen.
Dat hadden we dus niet hoeven doen. Van achter het glas leek het koud, maar in werkelijkheid liep de temperatuur aardig op. Dus na ongeveer 5 minuten gingen de eerste jassen al uit.
Het was een wandeling door heuvellandschap, dus goed te doen. Het eindigde bij de Hermitage. Perfect, want daar zit het restaurant op de eerste verdieping met uitzicht op Mount Cook. Als het niet bewolkt is. En dat was het.
Maar dat maakte niet uit. De grote ruwe bergen rondom (wel in het zicht) waren indrukwekkend genoeg. Orks-land was er goed in terug te zien. We hebben genoten van koffie en milkshakes op het buitenterras in het zonnetje. Waarbij de temperatuur opliep tot 33 graden in de zon! Jawel, het is zomer.
Na een tijdje de weg terug gegaan richting het motel. Daar op ons eigen terrasje verder gegaan. Een heerlijk relaxte dag. ‘s avonds nog genoten van een heerlijke maaltijd en verder rustig aangedaan.
[:]

[:nl]Een eerste kennismaking met New Zealand[:]

[:nl]Ondanks de korte nacht was iedereen op tijd wakker en na een goed ontbijt zijn we met het busje van het hotel naar de autoverhuur op het vliegveld gebracht. Daar stond de auto voor ons klaar: een bakbeest!! Hoog genoeg voor staanplaatsen en inclusief een kelder met 2 verdiepingen in de armleuning. Alle bagage en personen werden ingeladen en op naar de supermarkt. Daar hebben we voor de komende twee a drie dagen eten ingeslagen en toen echt op weg. Door een snel wisselend landschap: vlaktes met landbouw, licht glooiende heuvels, bergen.
Het was de bedoeling dat we wat zouden drinken en eventueel eten in Darfield bij de Bakery, maar deze was vanwege een feestdag gesloten. Maar doorgereden. Daar kwamen we in een megadorp: 2 huizen, een kerk, een school en een farmerscafe. Bij die laatste zijn we gestopt Volgens Andre was het alternatief gewoon ergens aanbellen en vragen om koffie…
Een heel gezellig cafeetje, met een allergaartje aan meubilair en servies en verrukkelijke home-made baksels. Daar hebben we dan ook heerlijk van genoten.
Weer verder gereden naar Tekapo. Onderweg werden we getrakteerd op schitterende lupines langs de kant van de weg, in alle kleuren. Wel goed opletten, want de overige weggebruikers genoten er ook van en schoten af en toe onverwachts aan de kant.
In Tekapo uitgestapt en genoten van het uitzicht op het meer. Maar we komen hier over 2 dagen weer terug dus snel doorgereden, we hadden nog een behoorlijk stuk te gaan.
Bij het begin van Lake Pukaki weer aan de kant gegaan om van het uitzicht te genieten. Dit was tevens het startpunt van de doodlopende weg naar Mount Cook. Nog ongeveer 55 kilometer te gaan door een indrukwekkend landschap: inderdaad hobbit-land: met ruwe rotsachtige bergen. Aan het uiteinde van de weg was ons motel, net naast de Hermitage. Helaas was het bewolkt dus was Mount Cook niet te zien. Maar dat maakte het niet minder mooi.
In het motel hebben we ons geinstalleerd voor de komende 2 dagen. Dat gaat wel goed komen. Nog een home-cooked meal en relaxen en de dag was weer voorbij.
[:]

[:nl]Happy New Year[:]

[:nl]Dit is de laatste ochtend in Sydney. We moeten voor 11:00 uur uitgecheckt zijn, dus hebben we maar meteen de kleren aangetrokken die we ook in het vliegtuig aan gaan doen.
Wel even tijd voor een (beperkt) ontbijt. We hadden nog twee stukken brood over, een stukje muffin en een stukje van het chocolade broodje.
Natuurlijk wel met thee of chocomel.
Nadat we alle koffers hadden ingepakt en voorzien van de band, zijn we naar beneden gegaan om uit te checken. We hebben we de koffers daar in bewaring gegeven, zodat wij naar buiten konden.

We zijn even naar de haven gelopen om daar rustig op een bankje te gaan zitten en van de bedrijvigheid te genieten. Het blijft leuk om naar mensen te kijken. Maar ongemerkt werd het ook steeds warmer en in de lange broeken is dat niet echt prettig, hoewel de wind heerlijk verkoelend was. De wangetjes werden inmiddels al aardig rood en dit keer niet van de drank :-).
Iets voor tweeen waren we weer terug in het hotel. Daar hebben we nog een tijdje in de comfortabele stoelen gezeten en om 14:45 de koffers opgehaald.
Om iets voor drie bleek het busje dat ons naar het vliegveld zou brengen er al te staan. Dus snel de koffers gepakt en in het busje gestapt.

Eenmaal aangekomen op het vliegveld zijn we eerst even gaan kijken waar we kunnen inchecken en/of de bagage kunnen afgeven.
We zijn on-line al wel ingecheck, maar we hebben nog geen boarding pass.
Een erg vriendelijke man en zijn collega hebben ons voorzien van de instapkaarten. We hebben nog wel even een kleine wijziging laten doorvoeren, zodat Janny, Freek en Ronald bij elkaar op dezelfde rij zitten.

Nu op zoek naar eten. Daarvoor eerst door imigratie en de security scan. Dat ging niet helemaal vlekkeloos. We moesten door de ‘zelfcontrole’: paspoort laten scanner, op voetjes gaan staan om je gezicht te laten bekijken door een camera en dan kon je doorlopen. Andre dus niet. Iets ging er mis en hij werd er uitgepikt om naar de handmatige controle te gaan. Verwarrend, want het rappe engels met accent is soms moeilijk te volgen.
Ronald Janny en Freek werden doorgestuurd, maar Ciska mocht op hem blijven wachten. Maar goed ook, want de dame van de douane (blijkbaar was ze nog chagrijnig dat ze vroeg haar bed uit moest om te werken) begon over het invullen van een groene kaart. Ciska werd erbij geroepen.
Ze begon zeer arrogant tegen een collega te praten. Had ze niet moeten doen. Ciska spreekt goed engels en heeft duidelijk gemaakt dat ze daar niet van gediend is. Na de groene kaarten te hebben ingevuld, ook Ciska moest er aan geloven, konden ze doorlopen.
Vervolgens door de scan. Ronald, Janny en Freek waren er al doorheen. Het leek eenvoudig: tassen, riemen op de band en lopen maar. Helaas 1 van de 4 flesjes water vergeten uit de tas te halen… maar nadat de tas was gecontroleerd en voor de tweede keer door de scan was gehaald kon iedereen doorlopen en kon het eten worden gezocht.
Lekker simpel bij Mac Donalds gegeten. En omdat de dollars op mochten zijn Andre en Ronald voor een tweede ronde gegaan en hebben Janny en Ciska bij Mac Cafe zich tegoed gedaan aan een raspberry cheesecake. Daarna richting de gate gelopen, waar precies op tijd werd begonnen met boarden. Op naar fase 2 van de vakantie.

De vlucht ging soepel en ruim op tijd kwamen we in Christchurch aan. Dit keer konden we wel vlot door de douane en security en ook de koffers waren snel gevonden. Uit ervaring wisten Ronald en Ciska dat het maar een paar minuten lopen was naar het hotel en dat het vaak een half uur duurt voor er een busje komt, dus er werd besloten om naar het hotel te lopen. Extra verkoelend: de nachtsproeiers voor het gras stonden aan en die gaan ook ruim over het voetpad.
In het hotel snel ingecheckt en daarna gaan slapen.
[:]

[:nl]SydNYE[:]

[:nl]Wat onwerkelijk zijn we vanmorgen wakker geworden. Het is de laatste dag van het jaar en wij zitten aan de andere kant van de wereld in Sydney.
Vanavond zou het dan moeten gebeuren: het grote feest “SydNYE” (Sydney New Year Eve).
Na eerst op de kamer gezamenlijk even koffie en thee te hebben gedronken hebben we de tassen gepakt en zijn naar het bakkertje verder terug in de straat gelopen. Daar heerlijke broodjes gekocht en gaan lopen naar het Opera House.
Dat werd moeilijk. Overal waren er al delen afgesloten en om ergens binnen te komen moest je kaartjes hebben. En die hadden wij natuurlijk niet.
Daarom maar terug gelopen naar het kleine parkje aan het begin en daar lekker op een bankje gaan zitten en genieten van de broodjes en het uitzicht (op The Opera House).
Ondertussen even het kaartje bestudeerd en besloten om naar het Queen Victoria Building te lopen.
Wat een mooi gebouw is dit toch !
Via de roltrappen alle verdiepingen bezocht. In het midden van het gebouw, waar normaal een mooie gouden koepel is te bewonderen, stond (hing) nu een enorme kerstboom.
Vier verdiepingen hoog en voorzien van 65150 lampjes en 85000 Swarovski kristallen.
Na flink genoten te hebben zijn we het gebouw weer uitgelopen en naar Sydney Tower gegaan.
Eerst een hele tijd in de rij om kaartjes te kunnen kopen. Toen dat eenmaal was gelukt, dachten we dat we met de lift naar boven konden. Maar daar stond een nog grotere rij. Gelukkig viel de wachttijd wel mee, omdat je namelijk eerst naar een soort bioskoop zaal in ging om daar een 4D film te zien van Sydney Harbour.
Daarna door de security checks en op naar de lift.
Eenmaal boven viel het best mee met de drukte. Genoeg plaats om naar buiten te kijken of om even te zitten. En wat een uitzicht !

Na als dit moois zijn we terug gewandeld naar het hotel. Daar stond ons een verrassing te wachten: complimenten van het hotel. Op beide kameers een pakket met 2 flesjes water, 2 bonnen voor een gratis drankje, een zakje nootjes, een zakje chocolade en een schilderijtje van Sydney.
Vanaf iets voor zessen zijn we naar het dakterras gelopen. Er was een stukje afgezet met lint waar zich 8 stoelen bevonden. En doordat Ciska gisteren had geinformeerd voor het dakterras en had doorgegeven dat we iemand bij ons hadden die niet lang kon staan, bleken er twee stoelen voor ons bij te staan.
Om 18:00 uur begon een vliegshow. Twee vliegtuigen die dan weer laag over het water scheren, dan weer hoog door de lucht en rakelings langs elkaar.
Om 19:00 uur begon Matt, de stuntvlieger van hiervoor. kwam om acht uur weer terug voor een echte stunt show. Diverse stunts welke alle regels van de natuurkunde tarten. Lood recht omhoog, dan een aantal seconden gewoon stil hangen in de lucht en daarna in een enorme duikvlucht waarbij hij vlak boven het water weer optrok.

Om 20:38 kwam een soort seremonie over het land, met diverse kleur projecties op de pilaren van de brug.

Na lang wachten (zeker voor de kinderen die op het dak stonden) kwam dan eindelijk om 21:00 uur het vuurwerk voor de kinderen.
Vand de brug, het operahuis en 4 pontons werd een paar ton aan vuurwerk de lucht in geschoten.
Geweldig !!
En als dit het ‘kleine’ boorwerk is voor de kinderen, hoe zou dan het ‘grote’ vuurwerk er uit zien ?

Na het vuurwerk bleef het even stil, maar om 22:00 uur begon de optocht van boten door de haven.
Vele boten waren volledig verlicht met slingers. Dit gaf dan weer een afbeelding op zichzelf.

Je weet soms niet hoe iets komt of gebeurt, maar wij kwamen in gesprek met een jong koppel (Sophie en Adam) uit Engeland.
Het bleek dat zij er voor hun huwelijksreis waren.
Het was erg gezellig om zo de tijd te overbruggen tot het grote vuurwerk.
Er werd lekker wat gedronken en ze proostten zelfs op “mum and dad”. Ze vonden het geweldig dat Janny en Freek er ook bij waren !

Ondertussen was het als gigantisch druk geworden op het dak terras. We verwachten dat het er ondertussen ruim boven de 200 waren.
Maar wij stonden (en zaten) eerste rang.

Sophie besliste op een bepaald moment dat er champagne gehaald moest worden. Zij hadden namelijk een fles in de koeling laten leggen op het dak terras en dat was te veel voor hun tweeen.
Dus er waren vier glazen champagne extra gehaald. Alleen Ronald had dit niet, want dat is niet aan hem besteed. Er mocht echter nog niet gedronken worden!

Op een bepaald moment begon een klok die werd geprojecteerd op de pilaar van de brug af te tellen:
70, 69, 68 ….
Iedereen (je hoorde het vanuit de hele omgeving en dus niet alleen vanaf het dak) begon steeds harder te roepen met aftellen.
tot de teller op 0 stond. En daar barste het vuurwerk los …. !!
12 minuten lang. De ene knal nog harder dan de ander. De kleuren, de vormen (sterren, hartjes, enz) wat gemaakt werd door het vuurwerk, het was indrukwekkend.
van alle kanten hoorde je ook de oooh’s en de aaah’s.
We kunnen heel duidelijk zijn dat het alle verwachtingen van ons heeft overtroffen. En hoe!

Na het vuurwerk begon het uitwisselen van de goede wensen.
We hebben nog een tijd met Sophie en Adam staan te praten en zijn daarna naar de kamer terug gegaan.
Eerst nog even met z’n allen naar de kamer van Janny en Freek. Daar werd nog wat gedronken en nog wat chocolade opgemaakt.
Uiteindelijk is iedereen naar de eigen kamer gegaan om daarna in een diepe slaap te vallan.
[:]

[:nl]Sydney[:]

[:nl]Onderweg hebben we een paar keer wat last gehad van wat turbulentie, maar de vlucht verliep eigenlijk voorspoedig.
Om 12:15 zijn we geland in Sydney. Als eerste moesten we zien door de douane te komen. Eigenlijk geen probleem. Doordat we medicijnen en sportschoenen bij ons hadden (en dit ook netjes hadden opgegeven), kregen we een markering op de ticket.
Voorbij de douane moetsen we naar band 14 om daar de koffers op te halen..
Doordat we op Schiphol een duidelijk herkenbare groene kleur banden voor om de koffers gekocht hadden, waren onze koffers ook goed herkenbaar.
Nu nog een hobbel te nemen: de controle van de koffers.
Gelukkig kwamen we een erg vriendelijke douane beambte tegen (ene Piere uit Belgie) en nadat we hadden verteld dat we zelf de schoenen grondig gereinigd hadden en dat de medicijnen voor persoonlijk gebruikt zijn, vertelde hij ons: “Daar is de exit”.
Het was niet nodig de koffers open te maken !

Eenmaal in de grote publieke hal hebben we ons netjes gemeld bij ‘Ready2Go’ voor ons transfer naar het hotel.
Helaas hebben we buiten een aardige tijd moeten wachten, omdat er maar geen busje kwam.
Na een aantal bel pogingen (zelfs van de taxi chauffeurs) kwam er dan toch eindelijk een bus aan, maar daar kunnen maar maximaal 11 personen in. Er we waren ondertussen al met een man of 20.
Eerlijk is eerlijk, dus de personen die er het langst stonden, mochten met de eerste bus mee.
De tweede bus liet gelukkig niet zo lang op zich wachten. Via een aantal tussenstops (geen enkel gezelschap ging naar hetzelfde hotel) werden wij als laatste bij het Holiday Inn Old Sydney afgezet.
Een schitterende locatie en twee mooie kamers.

Na ons snel even omgekleed te hebben (lekker de korte broek aan) zijn we gaan lopen naar een aantal plaatsen waar je kunt gaan staan voor Sydney’s NYE.
Dit New Years Eve evenement trekt zo’n 1,2 miljoen bezoekers. Een mooi plekje om het vuurwerk goed te kunnen bewonderen is dan ook erg gewenst.
Het eerste punt dat we bedacht hadden was vlak bij het hotel. Inderdaad een schitterend uitzicht op de brug. Maar niet echt een mogelijkheid om even te gaan zitten.
Vanwege het verwachte aantal bezoekers zouden we daar dan al zeker om een uur of 1 in de middag al moeten gaan staan. Dat wordt dan wel heel lang en waarschijnlijk ook heel pijnlijk.
Onze tweede optie was die naast het beroemde gebouw, het Sydney Opera Building.
Bij aankomst bleek dat het er toch wel erg veel op leek dat het alleen toegangkelijk was voor genodigden (en personen die zo’n 300 dollar willen neertellen voor een kaartje).
Onze laatste optie was op de punt van Mrs McQuires chair.
Nu even te ver om lopend te gaan verkennen. Eert maar eens terug naar het hotel om op zoek te gaan naar wat te eten.

Bij terugkomst in het hotel is Ciska even gaan informeren bij de receptie, omdat we iets in de welkoms documentatie hadden gelezen over ‘roof-top-access’ (en voor ons erg belangrijk :-).
Het is inderdaad gratis voor gaster van het hotel. Ze heeft ook maar snel even geregeld dat er in ieder geval voor Janny een stoel aanwezig zou zijn, zodat ze niet de hele avond hoeft blijven te staan.
Wat een mooi alternatief voor de 3 eerder genoemde alternatieven
En wat een uitzicht vanaf het dakterras !!

Na dit alles bekeken te hebben was het toch eigenlijk wel tijd voor een warme maaltijd.
Na het eten maar terug gegaan naar de kamer, waar we bijna direct van vermoeidheid in slaap zijn gevallen.
[:]