Bounty reclame

Vandaag gaan we naar het Abel Tasman National Park. De normale route zal niet meer dan een uur duren. Daarom hebben we wat uitgezocht wat we onderweg kunnen zien of doen. We zijn iets voor tienen vertrokken. Ciska rijdt het eerste deel. Onze eerste stop was op Rabbit Island. Daar hebben we de auto vlak aan het strand geparkeerd en zijn lekker over het strand gaan lopen. Heerlijk. Na de fikse wandeling zijn we lekker aan een picknick tafel gaan zitten. Genieten van het mooie uitzicht en een lekkere banaan. Je moet ook af en toe aan de vitamines denken 😉
Het volgende punt waar we naar toe willen rijden is Ruby Bay. Door deze route te kiezen, gaan we weer weg van de hoofdweg en over de scenic route. De weg is inderdaad schitterend, maar het plaatsje Ruby Bay hebben we niet ontdekt. Misschien dat het dan toch die ene brievenbus was die we wel langs de kant van de weg hebben zien staan. Dan maar doorrijden naar de volgende stop: Kaiteriteri.
Ook hier weer een schitterende route. Als slingerend reden we naar het stadje toe, maar toen we de laatste scherpe bocht om kwamen zagen we een schitterend plaatje: gouden zandstrand, schitterende rotspartijen in de zee, bootjes in het water, een strak blauwe lucht en heel veel zon. Het was als of we op een soort bounty island zaten. Snel de auto geparkeerd en over het heerlijke strand gelopen. We zagen een café en besloten hier een pot thee te bestellen. Lekker buiten op het terras zitten genieten van het uitzicht en de thee.
Na de thee zijn we weer terug gelopen naar de auto, waar Ronald het tweede deel voor zijn rekening neemt.
De eerste kilometers gingen nog door een relatief vlak landschap. Daarna ging het echt berg op. Heel veel bochten afgewisseld met haarspeld bochten. En na bijna iedere bocht zag je het landschap weer veranderen. Eerst nog de normale bomen, daarna de naaldbomen, weer later de enorme varens (van zo’n 15 meter hoog), weer later een heleboel lage begroeiing. onze volgende stop waren de Ngarua Caves.
Om twee uur was onze gids zo ver en konden we de grot gaan bekijken. De tocht door de grot duurt ongeveer drie kwartier. Het is niet zo’n hele grote of lange grot, maar we krijgen wel overal uitleg. Heel interessant. Niet alleen het bewonderen van de stalagmieten of stalactieten, maar ook van bijvoorbeeld de Moa botten die in de grot zijn gevonden en hier nog steeds liggen om bewonderd te worden. Om aan het einde van de grot er weer uit te komen, moet je een stalen ladder op, om ongeveer 10 meter hoger boven de grond te komen. Dit was tevens het gebied waar ze een aantal weken geleden hebben gefilmd voor de nieuwe film “The Hobbit”, het vervolg op Lord of the Rings. We zijn terug gelopen naar de auto en weer op pad gegaan voor het laatste stuk, over de berg het dal in en op weg naar de camping in Pohara.
Ook nu weer schitterend hoe je door de vallei kijkt.
De avond hebben we rustig aan gedaan. Lekker gegeten. Maar nog wel even naar het water gelopen. Bij aankomst stond het water tot bijna bij de dijk om de camping, maar nu was het water toch wel een paar honderd meter verder terug getrokken. Wel grappig hoe je dan over het strand loopt, wat anders volledig onder water staat.

Het centrum van Nieuw Zeeland

Toen we vanmorgen opstonden was er sprake van een blauwe lucht en een vrolijke zon. Heerlijk weer een dag om naar buiten te gaan. Na het ontbijt zijn we naar Nelson gereden om daar door de stad te wandelen en bijzondere punten te bekijken. We hadden van internet een route afgehaald die een groot deel van het centrum doorging. Eerst de auto geparkeerd en richting de hoofdstraat gelopen. Daar moesten we beeld van de Southern Star tegenkomen. En ja hoor: recht tegenover Starbucks… maar we hebben ons beheerst en zijn verder gelopen. Op naar een bibliotheek, waar wandschilderingen van Maori’s zijn aangebracht. Vanaf daar ging de route naar de I-site, waar weer enkele kunstwerken van Maori’s te vinden zouden moeten zijn. We hebben de Reeve Knot gevonden: een knoop van stalen buizen. Niet echt om van te genieten, maar de route ging verder langs de rivier, dus dat maakte veel goed. Een volgend punt was opnieuw een kunstwerk: High Flyers, ofwel grote stenen op stalen buizen. We hebben elkaar aangekeken en zijn lekker verder gewandeld langs de rivier. Uiteindelijk kwamen we bij een brug ter ere van de paling, die we in afwijking van de route zijn overgestoken. Dit was namelijk de weg naar het centrum van Nieuw Zeeland. We moesten de straat uitlopen, een klein stukje rechts en dan zouden we bij het park aankomen waar het pad naar het centrum te vinden was. Tot onze verbazing stonden we voor het park waar we 7 jaar geleden naar een cricketwedstrijd hebben gekeken, toen we op weg waren naar een Kauriboom, maar op verzoek van Ciska zijn gestopt, omdat de berg die we op moesten stijl en hoog was en zij naar eigen zeggen al drie keer dood was gegaan. Even lacherig, want “dit kan toch niet waar zijn dat we hier weer uitkomen…?”, en toen de realisatie dat we die zelfde berg weer op moesten, maar nu naar het hoogste punt. We hadden alleen inmiddels een heleboel oefening gehad (denk aan Mount Iron) dus dit moest ook lukken. Vol goede moed begonnen. Het bord gaf aan dat het een wandeling van ongeveer 20 minuten was. Het was redelijk stijl, maar het was geen probleem. Het ging wederom hoger en hoger en daarmee ook stijler en stijler. Het laatste stuk was zo stijl dat zelfs de meest getrainde loper er moeite mee had: stijler dan Baldwinstreet! Maar het was alle moeite waard: boven op de berg hadden we een schitterend uitzicht over de stad en de oceaan. Na de nodige foto’s te hebben genomen was het tijd voor de route naar beneden. Dit ging heel wat makkelijker. Beneden gekomen zijn we weer over de brug gelopen en verder gegaan met de wandelroute. Het eerste was Queen’s garden: een Victoriaans park met beelden. Hier doorheen geslingerd en toen opweg naar de Chinese garden. Deze hebben we gemist… blijkbaar op vakantie naar China! Vervolgens moesten we bij de rechtbank een oud Gunpowder house en de oude Firestation komen. Dwars over de grasvelden van de rechtbank gelopen en ze inderdaad gevonden. Gelukkig dat Nieuw Zeelanders niet zo gespannen omgaan met grasvelden: ze zijn gewoon voor publiek gebruik. Terug naar de straat, linksaf en daar langs een huis uit 1906 gelopen om vervolgens op zoek te gaan naar een beeld ter ere van het 25 jarig bestaan van de technische universiteit. Deze is waarschijnlijk met de Chinese Garden meegegaan. Gelukkig waren de oude Music School en Bishopsschool wel te vinden. De laatste was heel bijzonder: van hout in de vorm van een klein kapelletje met de oude stenen schoorsteen nog aan de buitenkant. Vervolgens verder gelopen naar de Katheraal, waar ook nog de landmerken van het allereerste fort in Nelsen te vinden waren. Opnieuw besloten we af te wijken van de route, om Southstreet te bekijken. Dit straatje is een monument op zicht, met allerlei kleine cottages van meer dan honderd jaar oud. Na deze straat we naar Trafelgerstreet gelopen… op naar Starbucks! Hier in de grote fauteuils geploft met een tall caramel chocolate en een carrotcake.
Na te zijn uitgerust besloten we nog een tijdje te genieten van de zon en de Japanese gardens te bezoeken.Eerst volop gebruik gemaakt van de zonnebrandcrème en toen de tuinen door. Deze waren in verschillende stijlen aangelegd met verschillende thema’s, maar wel allemaal Japans. We liepen niet alleen over paden, maar ook via stapstenen in grint en water. Er waren bruggetjes, doorsteken en grappige paden door het bamboe. Inmiddels waren we de helft van de middag al voorbij, dus hebben we alleen nog boodschappen gedaan en zijn toen teruggereden naar de cabin. Hier lekker op het terrasje gezeten in de zon en de dag verder langzaam voorbij laten gaan. Alle regen van gisteren is vandaag meer dan goed gemaakt.

We voelen nattigheid

Zoals reeds voorspeld, kwam vannacht een regenfront over. Het heeft behoorlijk geregend. Helaas regende het nog steeds toen we wakker werden. Gelukkig stond de achterkant van de auto half onder de overkapping, dus het inpakken van de auto lukte zonder al te veel nat te worden.
Tegen tienen zijn we op pad gegaan waarbij Ciska het eerste deel voor haar rekening zou nemen. Een groot deel van de route gaat langs de Buller River, door de Buller Gorge. Ondanks de regen toch wel een hele mooie route. Op onze routekaart hadden we een aantal “Point Of Interests” gezien. Het eerste was “Traffic Lights”….. alsof dat zoiets bijzonder is. Maar inderdaad, op een gewone weg is het toch wel vreemd, als je ineens moet wachten voor een rood licht. Er is geen zijweg te vinden! Maar toen we eenmaal de bocht door waren, werd het duidelijk. Een hele smalle weg (single lane) met een overhangende rots. Geen ruimte dus om met twee auto’s naast elkaar te kunnen rijden.
Al kronkelend reden we langs de White Cliffs, op naar de tweede set “Traffic Lights”. We zijn nog heel even gestopt bij de langste “Swingbridge” ter wereld. Helaas was het nog steeds hard aan het regenen, dus niet echt een moment om uit te stappen om via de brug naar een wandelroute te komen. Dus toch maar weer doorrijden.
Bij Kawatiri zijn we de highway-6 afgegaan, met als bestemming de Nelson Lakes.
Hier zijn ook weer diverse schitterende wandelingen te maken. Helaas, ook nu regende het nog steeds. Dan maar op zoek naar een café om iets te drinken en misschien te eten. Je zou denken dat er langs het meer diverse cafeetjes te vinden zijn, maar dat is niet waar…. er is helemaal niets!
Terug het dorpje in, wat ook maar uit een paar huizen bestaat. Maar ze hebben we een Lodge waar ze heerlijke lunch serveren. We hebben een heerlijke Steak Sandwich genomen waar frites bij geserveerd werd. Verrukkelijk.
Nu heeft Ronald het stuur weer overgenomen. We hebben nu de grote weg verlaten en zijn via een schitterende bergweg binnendoor richting Nelson gereden.
Bij aankomst in Richmond, waar we twee nachten blijven, regende het nog steeds. Wel minden dan voorheen, maar je wordt nog evengoed erg nat als je buiten loopt.
Aangezien we genoeg etenswaren hadden om wat lekkers klaar te kunnen maken, hebben we de schoenen uitgedaan en zijn lekker gaan genieten van onze rust.
Lekker wat puzzelen en TV kijken. Waar we uiteindelijk weer vrolijk van werden, want de weersverwachting voor de komende dagen zag er erg gunstig uit: het zou mooi zonnig weer worden!

Pannenkoeken

Met het risico om met Erwin Krol te worden vergeleken beginnen we deze dag weer met een weerbericht. egen alle verwachtingen in (en eigenlijk wisten we het wel, want de laatste voorspellingen van gisterenavond hadden het al gemeld), was het stralend weer en al lekker op temperatuur. Goed nieuws, want we hebben maar een auto rit van ongeveer anderhalf uur voor de boeg, dus willen we allerlei dingen op de weg naar de volgende bestemming doen. Allemaal buitenactiviteiten, dus dit kwam zeer goed uit. We zouden bijna de hele route langs de kust rijden. Wat een schitterende weg! De natuur is veranderd naar meer regenwoudachtig: hoge varens en veel groen. Na een paar kilometer hebben we de auto al aan de kant gezet om van de omgeving te genieten. Vervolgens ging het weer slingerend naar boven en beneden en weer naar boven. We hebben inmiddels de perfecte beschrijving er voor gevonden: onbeperkt parkeergaragerijden zonder te moeten parkeren! Na een klein uur waren we bij Punakaiki. Hier zijn de beroemde pancakerocks te vinden. Dit zijn rotsen die uit zeer dunne lagen zijn opgebouwd. Eerst de auto geparkeerd. Daar liep een semi-kiwi: een loopvogel die veel op een kiwi lijkt, maar het waarschijnlijk niet is, omdat die beesten op dat tijdstip slapen. Maar een keer opzoeken wat het was… De route er naar toe was prachtig. Eerst tussen hoge varens door en vervolgens via een pad die geheel in stijl is aangelegd. Wonderbaarlijk wat moeder natuur heeft gecreëerd. Na de wandertocht zijn we bij het cafeetje gestopt en hebben een tijdje op het terras doorgebracht.
Het volgende op onze planning van de Truman-walk, iets verder op. Dit was een aangegeven wandelroute richting de zee. Eerst ging het door een soort van regenwoud, toen tussen meer rietachtige beplanting en agaves en tenslotte door duingebied. Het laatste stuk was via trappen. En ja, ook nu geldt dat wat we eerst afgaan, we uiteindelijk ook weer op moeten. Bijna beneden kwamen we een Frans stel tegen. Zij hadden net enkele dolfijnen gezien. Wij ook van het pad af en richting de rand van de rots, nabij de zee. Helaas waren de dolfijnen al weer vertrokken, maar het was wel een schitterend uitzicht.
Na de klim naar boven te hebben gehad zijn we vervolgens weer verder gereden.
Omdat het al half twee was geweest hebben we gekozen om eerst te stoppen bij the Bay House restaurant, zowel aangeraden door The World greatest motorcycle rides en de Lonely Planet. De kaart was beperkt (lunchkaart), maar beide toch wat lekkers uitgezocht. Dit gegeten op het terras, in de zon met een geweldig uitzicht en Ciska een glas Chardonay! Het leven kan haast niet beter zijn. Helemaal voldaan toch maar de zeehondenkolonie opgezocht, slechts een kilometer van het restaurant vandaan. Weer een flinke klim naar boven, maar dan ook een goed zicht op deze toch wel luie beesten: ze liggen voornamelijk in de zon, afwisselend op buik of rug, vallen af en toe in het water (met name de kleintjes) waarna een klim de rots op even tot wat activiteit leidt, om vervolgens weer in de zon op te drogen. Je zou haast denken aan de mens op een strand in Spanje. Hier en daar werd wat ruzie gemaakt (weer met name de kleintjes), maar dat werd snel in goede harmonie opgelost. Je kan er uren naar kijken, maar we besloten de andere toeristen ook de ruimte te geven.

De duivel op zijn hielen

Het was een koude ochtend, maar bij een snelle controle naar de hoeveelheid bewolking kwamen we er achter dat deze er niet was. We zagen weer een strak blauwe lucht. Tegen half tien hebben we onze spullen in de auto gezet en waren we klaar voor vertrek.
Ciska zou het eerste stuk rijden tot aan Arthurs Pass. Net voorbij Yaldhurst zijn we weer afgeweken van de standaard route. Normaal zou je door rijden naar Darfield, maar die weg hebben we al een keer gehad. Daarom nu via de “Old West Coast Road”. Een goede keuze. Een mooie rustige weg, door een mooie omgeving. Uiteindelijk zijn we bij Waddington weer op de standaard route naar de West Coast uitgekomen.
Een stuk voorbij Springfield begon de weg weer te draaien en te klimmen. We gingen steeds hoger en hoger, tot we uiteindelijk boven op de Porters Pass waren. Tot nu toe reden we voornamelijk door een open landschap. Aan de andere kant van de pas werd het een stuk groener. We zijn even gestopt bij Castle Hill, een hele bijzondere en vreemde rotsformatie. Iets voorbij Bealy Spur draaide de weg weer naar het noorden, het Arthur’s National Park ingereden. Wat een schitterende weg. Nu meer door een bos gebied. In het plaatsje Arthur’s Park heeft Ciska de auto op een parkeerplaats neergezet en zijn we de visitors information center ingelopen. Hier hebben we geïnformeerd naar de Historic Vilage Walk. Een mooie tocht van zo’n 60 minuten. Maar de ranger gaf aan de de wandeltocht naar Devils Punch toch veel mooier was. Dit was een wandeltocht van ongeveer anderhalf uur. We hebben daarom maar voor de laatste gekozen. De eerste paar honderd meter ging prima. Twee bruggen over zodat we aan de juiste kant van het water kwamen. Daarna ging het steil omhoog. Op een bepaald moment werd het te steil om gewoon over een pad te lopen, dus daarom waren er trappen aangelegd. En we bleven maar omhoog en omhoog lopen. Soms weer een stukje over een grindpad, daarna weer de trappen op. Maar het was zeker de moeite waard. Een schitterend uitzicht op de waterval. Heerlijk om lekker even te genieten van het uitzicht een een paar koekjes.
Na een minuut of tien moesten we toch weer moeite doen om de weg terug in te slaan. Gelukkig ging de terugweg voornamelijk berg af. Dus een stuk makkelijker met al die trappen.
Terug in Arthur’s Pass zijn we lekker op het terras gaan zitten en hebben weer genoten van een heerlijke pot thee.
Na de thee heeft Ronald het stuur weer overnemen voor het laatste stuk naar Greymouth. Ook nu weer een schitterende weg door een fantastisch mooi gebied. Het einde van de 73 is in het dorpje Kumara Junction. Daar zijn we rechts af de highway 6 naar Greymouth opgereden. Nog geen paar kilometer op deze weg en we kwamen weer een bekend punt tegen: de “One Lane Train Bridge”. Hier is maar één baan beschikbaar voor het normale verkeer, maar wordt ook gebruikt voor het trein verkeer. En ja, als er een trein aankomt, gaat die voor! Dit keer kwam er gelukkig geen trein aan.
Tegen half vier kwamen we aan in Greymouth en reden makkelijk naar de camping toe. Een schitterende camping, vlak aan het strand.
We hebben snel de auto uitgepakt en hebben ons op een tuinset voor de cabin in het zonnetje geinstalleerd. Heerlijk.
We hadden gekeken op de Garmin dat de zon om 20:07 onder zou gaan. Dus wij zaten om tien voor acht op een grote boomstronk, met camera in de aanslag klaar om te genieten van een mooie zonsondergang. En dat is gelukt!

Hoog, hoger, hoogst

Goed uitgerust vanmorgen eerst rustig aangedaan. Iets na negenen werden we verrast met een telefoontje vanuit Nederland. Latika had goed nieuws: De CITO uitslag was heel erg goed en ze kan nu alles kiezen wat ze wil. Verder goed nieuws was dat het in Nederland slechts 3 graden is. Dan hebben wij het hier toch veel beter. De lucht is inmiddels weer grotendeels blauw en hoewel het niet extreem warm is, beloofd het een mooie dag te worden.
Na het ontbijt zijn we in de auto gestapt en naar het schiereiland gereden. We willen daar ook een toeristische route rijden, dus Ronald heeft de slimste route uitgedacht: zo rijden dat Ciska zo dicht mogelijk langs de berg rijdt en niet langs de afgrond. Het eerste stuk was door Christchurch.
We hebben een aantal punten voor vandaag uitgezocht, welke we wilden bekijken en de eerste waren de kerk en de bibliotheek in Tai Tapu. Ze waren snel gevonden, maar helaas niet te bezichtigen, op een blik van een afstand na: ook deze meer dan 100 jaar oude gebouwen zijn dusdanig door de aardbeving beschadigd, dat ze zijn afgezet. Langzaam komt bij ns het besef dat de schade verder gaat dan dat op het eerste gezicht lijkt! Er zit niets anders op dan verder te rijden. We zijn al snel bij de start van de toeristische route, waarbij de zeven kilometer ervoor al behoorlijk klimt en slingert. Nog geen 100 meter de weg opgedraaid zijn we gestopt: een adembenemend uitzicht op de voormalige vulkaankrater, nu gevuld met zeewater. Een goede start.
De weg slingert vervolgens verder omhoog. Prachtig om te zien, maar we gaan hoger en hoger. En iedere keer als we denken dat we nu het hoogste punt hebben bereikt, volgt er weer een hogere top. Op een gegeven moment rijden we over de kam, waardoor we oceaan aan beide kanten zien. En dan duiken we naar de linkerkant van de kam, waardoor de afgrond in eens heel dichtbij is. Dat was niet afgesproken! En de weg gaat verder omhoog. Gelukkig komen we nauwelijks ander verkeer tegen, dus we kunnen rijden en stoppen zoals we willen. Enige paniek ontstaat even bij Ciska als een grote zwarte stier niet in de wei, maar op de weg staat en volgens haar een niet al te vriendelijk blik in de ogen heeft. Met een grote bocht (zo ver als mogelijk) er omheen gereden en weer verder. Om een paar kilometer verder verrast te worden door grote roofvogels die zich te goed doen aan platgereden konijnen. Hier even gestopt en toen voorzichtig verder gegaan. Even lijkt het of we bergafwaarts gaan, maar niet veel later wordt de weg omhoog weer ingezet. Het hoogste punt dat we bereiken is 655 meter. Maar dan gaan we ook echt naar beneden. De versnelling in handmatig en slow, voet bij de rem en gaan… Beneden aan de berg is onze volgende stop: Akaroa. Een frans dorp in oude stijl. De auto hebben we zo snel mogelijk geparkeerd en zijn toen het dorp ingelopen. Heel vervelend dat het alweer lunchtijd was. Verschillende tentjes langs gelopen tot we bij de Stables kwamen. In een super oud pand (waarschijnlijk de stallen van een groter landhuis) een gezellig eetcafeetje met allerlei picknicksets buiten. Hier zijn we neergeploft en hebben we genoten van een Horsshoe Platter: een soort tapas op een bord… Heerlijk!
Na de lunch zijn we het dorp verder ingelopen. Grappig om te zien dat veel straten franse straatnamen hebben en ook de winkels nog de oude opschriften. Helaas was ook hier de gevolgen van de aardbeving merkbaar: het oude postkantoor was gesloten en gestut. Een stenen gebouw werd helemaal gerenoveerd. En ook andere gebouwen hadden te lijden gehad. Vanaf Akaroa heeft Ronald het stuur weer overgenomen. Ook nu weer een schitterende slingerende weg. We waren nog niet van plan naar de Top 10 te gaan, maar eerst naar de Pier van Christchurch. Ondanks de drukte was deze goed te vinden en konden we ook makkelijk de auto parkeren. We hadden gehoopt dat we de sandartist in actie te zien (Peter Donnely). Maar de beelden op YouTube zijn al enige jaren oud, dus we weten niet of hij nog op het strand te vinden is. Vandaag in ieder geval niet, maar het was wel even lekker uitwaaien. De middag was inmiddels aan het einde, dus toch maar terug naar onze Kozi Kiwi.
Vanwege de heerlijke maaltijd vanmiddag, hebben we ‘s avonds alleen maar wat gezond gesnackt. Onder andere een raar fruit, dat lijkt op cactusvrucht maar het niet is en smaakt naar banaan en citroen. Typisch Nieuw Zeelands. Weer een heerlijke dag!

Het regent, het regent…

Het mooie weer van gisteren was weer verdwenen. Het was Ronald al opgevallen tijdens de wandeling naar de keuken (we hebben dit keer geen eigen keuken) dat het heel lichtjes regende. Net genoeg om het te voelen. We hebben genoten van een simpel maar heerlijk ontbijt. Daarna heeft Ciska de afwas gedaan en heeft Ronald de auto weer ingepakt. We hebben nog even met onze buren staan te praten.
Tegen half elf zijn we vertrokken. Helaas was het wel iets meer gaan druppen, maar nog steeds geen echte regen. Het was een schitterende weg door een geweldig mooi landschap. Wel jammer dat het nu toch was begonnen met regenen. Geen goede reden dus om af en toe uit de auto te gaan.
Net voorbij Geraldine zijn we van de grote weg afgegaan en zijn de Inland Scenic Route (de 72) op gereden. Ook hier weer een schitterende weg. Even te noorden van Methven ging de Inland Scenic Route weer samen met de 77. Dit is de normale weg terug naar Christchurch.
In Darfield heeft Ciska de auto geparkeerd en zijn we een Bakery and Café ingegaan. Dit keer alleen maar om een lekkere kop thee te drinken, niet om te eten. We hebben namelijk het plan om naar Mona Vale in Christchurch te rijden, om daar (net als zeven jaar geleden) te gaan genieten van een Devonshire Tea.
Na de thee heeft Ronald het stuur overgenomen. Met een goede navigator was het geen probleem om in één keer naar de Mona Vale te rijden. Bij het binnen rijden van Christchurch zagen we wel de ravage die de aardbeving had veroorzaakt. We kwamen langs een kerk rijden, waar de complete voorgevel ontbrak. Erg triest om te zien.
Maar eenmaal bij de Mona Vale aangekomen kregen we weer opnieuw te maken met de gevolgen van de aardbeving: het park van Mona Vale was wel toegankelijk, maar het restaurant (het hele oude gebouw) was gesloten. Geen Devonshire tea voor ons dus. Daarom maar doorgereden naar de camping. Wij hebben voor twee nachten de beschikking over een “Kozi Kiwi” een acht-kantige cabin, voorzien van alle gemakken. Erg gezellig en lekker luxe.

Japanse tractatie met uitzicht

De volgende ochtend was het weer er niet beter op geworden. Het waaide nog steeds hard en inmiddels was het ook gaan druppelen. Niet hard, maar wel vervelend. Maar omdat we toch Mount Cook zouden verlaten en vaak aan de andere kant van de berg het weer compleet anders is, lieten wij er ons niet door van het pad brengen… nou ja, eigenlijk wel, want de geplande tocht naar Kea Point hebben we maar achterwege gelaten. In plaats daarvan hebben we ons lekker gesettled in de bar (gisteren nog met uitzicht op mount Cook, maar nu met uitzicht op een grijze wolkenmassa.
Nadat de pot thee helemaal leeg was zijn we in de auto gestapt en op weg gegaan naar Fairly. Het was de bedoeling om te stoppen bij de Mount Cook Lookout. We waren sceptisch, want volgens ons kun je met geen mogelijkheid vanaf dat punt mount Cook zien, maar we laten ons graag overtuigen. Blijkbaar waren anderen het met ons eens, want de Lookout was verdwenen. Daarom maar doorgereden naar Lake Tekapo. Het weer was zoals verwacht volledig omgeslagen naar zonnig en warm. In het dorpje zijn we eerst maar wat gaan eten In de Lonely Planet werd een Japans restaurant aangeraden. Van binnen zou het niet veel bijzonders zijn, maar het uitzicht over het meer en het eten zelf zou dat meer dan goed maken. Wij dus opzoek en na een korte wandeling ook gevonden. Vervolgens genoten van overheerlijke Shashimi met een uitzicht op het meer.
Direct na het dorp is de Church of the Good Sheppard. Dit was onze volgende stop. In tegenstelling tot de vorige keer was de kerk nu wel open: oud, snoezig en karaktervol. Maar klein dus na een kort bezoek stonden we ook weer buiten. We zijn niet meteen verder gereden, maar nog even de omgeving bewonderd en naar het beeld van de herdershond gewandeld. En toen maar weer verder gegaan. Het laatste stuk naar Fairly. Daar kwamen we op een schitterende camping aan. Het was even zoeken naar de bemensing van de receptie (het briefje op de deur gaf aan dat we of moesten bellen of ze moesten opzoeken op het terrein). Na kort beraad kwam er een auto aanrijden met de beheerder. We hebben de sleutel van de cabin in ontvangst genomen en ons geïnstalleerd. Naast ons zat een wat ouder stel: Nederlanders. Een leuk stel die zelf een aantal maanden door Nieuw Zeeland rondreizen en letterlijk overal voor open staan. Natuurlijk ervaring en tips uitgewisseld. Omdat het buiten steeds warmer werd hebben we de korte broeken weer aangetrokken en zijn op de picknick grounds gaan zitten met wat te drinken, te knabbelen en te lezen. Tegen zevenen begon het wat meer te waaien en werd het frisser, maar nog warm genoeg om op de veranda te eten, te lezen en een en ander via internet geregeld. De laatste activiteiten van deze dag.

Titanic

Vandaag is het de dag van de excursie naar de gletsjer. Om half acht werden we wakker. Dan merk je wel dat we hier een stuk hoger zitten en dat het ‘s nachts goed afkoelt. Met andere woorden: het is koud!
Rond kwart voor elf zijn we naar de desk van de Glacier Explorers gegaan. We hebben nog wel snel een flesje water gekocht en zijn naar de bus gegaan. Daar werden we ontvangen door Linus, onze gids. We mochten al in de bus gaan zitten. Precies om elf uur gingen we op pad. Het eerste kwartier ging de bus over een onverharde weg. Je zou denken dat je langs een grote vlakte rijdt. Maar de gids vertelde, dat het vlakke gedeelte tussen de bergen geen vlakte was, maar rommel dat van de gletsjer af komt. In werkelijkheid, is deze laag van rotsblokken en grind 600 meter diep. Het is dus achtergelaten door de gletsjer toen deze zich terug trok naar de huidige positie. Het einde van deze onverharde weg is een parkeerplaats. Daar hebben we de bus verlaten en zijn begonnen aan de wandeling van 20 minuten.
De laatste honderd meter loop je over de achtergebleven laag van de gletsjer en gaat het laatste stuk steil naar beneden, met als eindpunt het meer.
En wat een bijzonder gezicht is het, als je ijsschotsen in het meer ziet drijven. Nadat we de zwemvesten aanhadden en in de boot waren gestapt, stuurde de gids Martin ons zo’n 50 meter van de stijger. Daar moest hij eerst een aantal veiligheidsregels doornemen. Na deze uitleg kon het dan echt beginnen. Martin stuurde de boot naar een kleine ijsberg. Daar konden we allemaal de berg aanraken en eventueel een stukje ijs afbreken. Je mocht het zelfs proeven. Het ijs is zo’n 600 jaar oud en kristal helder (en smaakt ook nog goed).
Hierna gingen we ook naar de wat grotere ijsbergen. We kwamen bij een een grote welke net (enkele minuten eerder) was omgedraaid. De bovenkant smelt door de zon. Maar omdat er altijd een verhouding is van 1/10e bovenwater en 9/10e onderwater, klopt deze verhouding niet meer als er wat is gesmolten. De ijsberg gaat zich dan zelf corrigeren, wat inhoud dat de berg zich omdraait. We hebben bijna drie kwartier over het meer rondgevaren langs kleine en grote ijsbergen. Vanaf het meer hadden we ook een schitteren zicht op Mount Cook. Dit keer niet vanaf de zuidkant, maar vanaf de oostkant. Als laatste zijn we tussen veel kleine ijsbrokken door naar de muur van de gletsjer gevaren. Het is niet toegestaan om dichter bij te komen dan 300 meter. Dit in verband met de veiligheid, als er een stuk afbreekt. En dat gebeurt bijna dagelijks en nooit op een vooraf bekende tijd. En de muur hield woord: terwijl we ronddobberden hoorden e een gerommel en zagen we nog net opspattend water.
Helaas moesten we ook weer terug. Naar ongeveer een uur op het meer, werd de boot weer aan de stijger vastgemaakt. We bedankten de gids en zijn begonnen met het steile stuk. Na onze ervaring met Mount Iron, was dit een makkie. We hebben heerlijk in het zonnetje gelopen tot we terug waren bij de parkeerplaats waar onze bus al weer klaar stond.
Op de weg terug naar de Hermitage kwamen er steeds meer wolken tevoorschijn. Gelukkig lag Mount Cook zelf nog wel mooi in de zon. Prima moment om bij aankomst lekker op het terras met uitzicht op mount Cook te genieten van een dubbele espresso. Het begon ondertussen wel steeds harder te waaien. De bewolking nam steeds meer toe, waardoor uiteindelijk ook Mount Cook niet meer te zien was.
We moeten wel toegeven dat we erg veel geluk hebben gehad. Gemiddeld is Mount Cook twee van de drie dagen niet zichtbaar vanwege de wolken. En wij hebben de berg nu toch al twee en een halve dag in volle glorie gezien.

The Iron Man Run

De dag begon zoals deze gisteren was geëindigd: koud, maar wel met een lekker zonnetje. We hebben maar zo’n twee en half uur nodig om op onze volgende bestemming te komen, dus we hebben alle tijd.
Als eerste naar de benzinepomp, om de tank weer vol te krijgen. Daarna een paar kilometer verder, naar een parkeerplaats aan de voet van Mount Iron.
Daar hebben we de auto neergezet, onze hiking boots aangetrokken, fleece jack aan, rugzak op de rug en zijn we vertrokken naar de top van de berg. De eerste paar honderd meter gingen prima. Daarna begon het toch wel steil te worden. Ook de zon begon zijn werk te doen. We liepen bijna de hele weg naar boven in de zon, dus het begon erg warm te worden. Tijd dus om het fleece jack uit te doen. Hoe hoger we kwamen, hoe meer de van de omgeving konden zien. Schitterende hoe je over Wanaka kijkt en hoe de stad lekker in de zon ligt. Strak blauwe lucht, en in de verte, op de bergtoppen een heleboel sneeuw. Na ongeveer drie kwartier lopen kwamen we eindelijk boven op de top. En wat een uitzicht! We hebben hier lekker zitten genieten. Je kunt echt 360 graden rond om kijken.
Op een bepaald moment werd het drukker, waarop wij besloten om weer verder te gaan. Nu bult af. Dit was toch lastiger dan we in eerste instantie hadden gedacht. De weg die wij naar boven hadden genomen was netjes aangelegd en voorzien van een vlak oppervlak. De andere kant van de berg was wel even anders. Veel onregelmatigheden, steile stukken, overal rotsblokken dus niet erg makkelijk lopen.
We hadden dus zeker de juiste beslissing genomen om de route met de klok mee te lopen.
Na ongeveer drie kwartier voor gems gespeeld te hebben, waren we dan weer terug bij de auto. Hier weer de normale schoenen aangedaan en even een fles frisdrank er bij gepakt. Dat was lekker verkoelend. Nog even een banaan gegeten om weer wat energie terug te krijgen en daarna weer terug in de auto om onze reis voort te zetten.

De eerste paar kilometer weg kende we al, omdat we daar ook gereden hebben om in Wanaka te komen. Daarna gingen we een nieuw gebied in. Zowel Ronald als Ciska waren hier nog niet eerder geweest. Een mooie kronkelende weg, door mooie dalen en om hoge bergen. We zagen zelfs dat er op een bepaalde bergketen een behoorlijke laag verse sneeuw was gevallen. Doordat wij over de Lindis Pass moesten, waren we wel even benieuwd of deze weg wel open zou zijn vanwege de sneeuwval. Maar gelukkig was er niets aan de hand. We hadden gepland om op deze pas even te stoppen om weer van het uitzicht te gaan genieten. Helaas had dat geen zin. Het hoogste punt van de pas ligt tussen de bergen, met een zicht van nog geen paar honderd meter om je heen. Doorrijden dan maar.
We hadden gelezen dat we in Twizel gezellig op een terras zou kunnen zitten om wat te drinken. We zijn dus het centrum ingereden, hebben de auto geparkeerd en zagen dat een paar restaurants dicht leken te zijn. Het was wel verdacht rustig. Niet alleen op straat, maar ook in het voetgangers deel van het centrum. Ineens hadden we het door: het is zondag! Gelukkig waren er in het voetgangers gebied wel diverse cafeetjes open. Hier hebben we lekker een grote kop thee besteld, met een chicken marmelade wrap. Heerlijk zitten genieten onder de parasol. In de zon zou het gewoon te warm geweest zijn.
Na onze late lunch is Ciska achter het stuur gekropen en zijn we naar de Lake Pukaki Visitors Centre gereden. Daar de auto geparkeerd en heerlijk een tijdje op een grote rots in de zon gezeten, aan de rand van Lake Pukaki. De kleur van het water is erg bijzonder. Een hele intense turquoise kleur! Maar wat kun je hier genieten.
Daarna zijn we highway 80 opgereden, met als eindbestemming Mount Cook.
We hadden chalet nummer 011 en daar is niets mis mee! Het is het eerste huisje, met vrij uitzicht op Mount Cook. Wauw!
Na een heerlijke maaltijd, zijn we tegen kwart voor negen naar het hotel gelopen om ons te melden voor de “Star Gazing” tour. We waren totaal met dertien personen (gids niet meegerekend). Als eerste kregen we een soort van 3D voorstelling van een reis door het universum. Beginnend zo’n 14 miljard jaar geleden en steeds dichter bij komend. Uiteindelijk eindigend in locatie Mount Cook. Nu werd het beeld omgekeerd, en keken we vanuit deze locatie weer naar buiten, naar de sterren, planeten, sterrenstelsels enz.
Na deze presentatie kregen we allemaal een thermo jas. One size fits all. Dit omdat het buiten nogal koud kan zijn. En wat waren we hier achteraf blij mee.
Met z’n allen in de bus en op naar het vliegveld. Daar hebben we namelijk een vrij zicht op het zuidelijk deel van de lucht. Er waren maar een paar wolkjes aan de lucht dus dat was op zich geen probleem. Wat wel jammer was, was dat de maan volop verlicht aan de hemel stond. En dit geeft toch wel heel veel licht.
Bij het vliegveld had onze gids al een enorme verrekijker klaar staan en een enorme 11” telescoop. We hebben echt versteld gestaan van wat je allemaal ziet.
Met de verrekijker konden we b.v. heel duidelijk het zwaard zien van Orion. Met het blote oog ook goed zichtbaar, maar met de verrekijker zag je heel duidelijk de vier sterren. Ondertussen was de telescoop ingesteld op maar 1 van die 4 sterren. Wat blijkt, het is er niet 1, maar er zitten er een heleboel bij elkaar, waarvan er vier heel duidelijk zichtbaar zijn. Dit zijn vier vrij nieuwe sterren. Aan het einde van de avond werd de telescoop nog even op een ander lichtje gezet. Dit was geen ster, maar een planeet. Je kon heel duidelijk de ringen om de planeet zien. Geweldig!
Ondertussen was het al twaalf uur geweest en werd het tijd om terug naar het hotel te gaan. Nog even een klein beetje paniek, want de bus wilde niet meer starten. “Misschien had ik het lampje toch niet moeten laten branden” gaf de gids toe. Maar uiteindelijk is het wel gelukt. We konden met de bus terug en het was niet nodig om te gaan lopen.
Moe, maar zeker voldaan, kwamen we om half één weer terug in onze chalet. Nog even snel wat gedronken en daarna snel het bed in.