Puzzling day?!

Nadat alles in de auto was geladen, drie keer gecheckt of we echt niets waren vergeten, zijn we op pad gegaan. Het eerste stuk ging over de Southern Scenic Route. En hoewel de zon niet scheen, was het wel droog. We slingerde via een prachtige route langs de kust. De eerste stop was Lawrence. Punt van aandacht was de Former Court House. Helaas in vervallen staat, maar met een jurist in de auto is het bijna een must. Vandaar ging de route door naar Alexandra. Hier zijn we gestopt bij de pilaren van de allereerste brug die hier meer dan 100 jaar geleden is aangelegd. Omdat het bijna lunchtijd was , en de Lonely Planet van mening is dat je goed kunt lunchen in Cromwell, zijn we vervolgens daar heen gereden. In het centrum (let wel in het formaat stad in Nieuw Zeeland is dat dus een plein met enkele winkels en cafeetjes en restaurantjes en vaak de tourist information) hebben we een gezellige tentje gevonden met verrukkelijke sandwiches. Inmiddels was de zon (jawel) in volle hevigheid doorgebroken, We zaten lekker op het terras.
Na een uurtje wisten we ons toch weer in beweging te krijgen en zijn we met de auto naar Old Cromwell gereden. Lang, lang, lang geleden is Lake Dunstan kunstmatig aangelegd met een stuw. Cromwell lag oorspronkelijk een stuk lager en zou onder lopen. Je kunt dan alles laten verdwijnen, of je breekt alles af en bouwt dat enkele kilometers verder weer op. Dat laatste is gebeurd.
an Cromwell was het in een keer naar Wanaka, nog ongeveer een klein uur rijden. Het weer was steeds beter en toen we in Wanaka langs het meer reden, nodigde het uit om te stoppen en te genieten. We hebben de verleiding weerstaan en zijn meteen naar het Holiday Park gereden. Dit keer geen selfcontained unit, maar een standard cabin, we blijven immers maar een nacht. In de cabin was er even paniek: geen tea en coffee making facilities… geen thee!
We besloten om toch nog wat activiteiten te ontplooien: het weer was nog heerlijk en we hadden geen idee wat we morgen kunnen verwachten, dus op naar Puzzling World. Omdat we tijd genoeg hadden (mits we optijd de uitgang van de maze zouden vinden) besloten we de combo te nemen: de maze en illusionworld. Geen idee wat dat laatste was, maar waarom niet. Zeven jaar geleden waren we ook in de maze. Het is de bedoeling dat je de vier uitkijktorens beklimt en daar kan je komen via een doolhof van schuttingen en bruggen. Van de laatste heb je een goede overview, maar eenmaal beneden is alle logica weer verdwenen en ben je letterlijk het spoor bijster. De vorige keer hebben we de gele toren nooit kunnen bereiken, dus dat moest nu beter. Vol goede moed de ingang door. Linksom, rechtsom, nogmaals rechts, weer links… we kunnen niet verder. Terug. Nu rechtsom, weer rechts, links, trap omhoog, etc. etc. Hoe we ook liepen, de gele toren bleek buiten bereik. Na nog eens vijf minuten lopen waren we bij de groene toren… ook goed. Nu naar de gele. Vele gangen en bruggen later stonden we op de blauwe toren. Nog twee te gaan. De rode was even een uitdaging, maar ook die werd overwonnen. En toen bleef geel nog ver. Plotseling ontdekten we dat we bij een trap stonden waar we nog nooit eerder waren geweest. Van daar konden we terug naar de andere kant van het terrein. Natuurlijk nog wel een paar keer fout gelopen, maar uiteindelijk stonden we ook bovenop de gele toren. Triomfantelijk gingen we op weg naar de uitgang… uitgang… hoe kwam je daar ook al weer? En het gezoek begon weer van voren af aan. In totaal hebben we een uur in de maze rondgedwaald, maar toen stonden we ook op het terras, waar we lekker in de zon een kop thee hebben gedronken. Daarmee waren we er nog niet: illusion world. Hier zijn allerlei dingen te zien die anders zijn dan ze lijken. Veel hologrammen, een kamer mer gezichten die je volgen waar je ook loopt, een kamer die recht lijkt, maar die links veel kleiner is dan rechts en de icing on the cake: een ruimte waarbij je in een hoek van 35 % liep, maar die zo was ingericht dat het leek alsof je recht stond. Daar kon je ook met een stoel ‘omhoog glijden’ en stroomde water naar boven. Enkele minuten in die ruimte en je kunt niet meer lopen zonder je vast te houden. Eenmaal buiten kostte het dan ook even om het evenwicht weer terug te vinden.
Na Puzzling World boodschappen gaan doen voor de komende dagen en terug naar de camping. Op de weg terug van de gemeenschappelijke ruimte struikelde Ciska bijna over een egel. Deze werd ook opgemerkt door de buurvrouw: een Duitse. Toen die vroeg (in het Duits) wat dat was gaf Ciska dus braaf in het Duits antwoord. Vervolgens lange tijd met de dame in kwestie staan praten, waarbij Ronald en de overige leden van het reisgezelschap van de Duitse dame er gezellig bij kwamen. Wat een egel al niet kan veroorzaken. Omdat het kouder en later werd iedereen welterusten gewenst en zijn we lekker gaan slapen.

What goes down must go up!

Voor vandaag hebben we een wandeltocht gepland naar “Tunnel Beach”. De hiking boots tevoorschijn getoverd, jassen en windjacks op de achterbank, rugzakken gevuld en toen met de auto naar iets ten zuiden van Dunedin gereden. Op de parkeerplaats geparkeerd, hiking boots aan gedaan, jassen aan en via het trapje over het prikkeldraad het weiland in… Veel van de wandelroutes in Nieuw Zeeland lopen via weilanden. De eerste meters waren redelijk vlak, maar daarna ging het steil naar beneden, over gras. Na een meter of tien begon een grindpad, die regelmatig net zo steil ging als daarvoor. Langzaam kwam het besef dat wat we nu naar beneden gingen, we straks ook weer naar boven moesten. Maar we lieten ons niet kennen. Het was gelukkig droog, hoewel het wel hard waaide, maar dat was te verwachten: In heel Nieuw Zeeland, en dan met name het noorder eiland en het noorden van het zuider eiland was een weeralarm afgegeven. Al slingerend, door grasgebied en rotsen, met een schitterend uitzicht op de kliffen en een hole in the rock in zee. Op een gegeven moment, niet zo heel veel meters meer boven zeeniveau, kwamen we bij een uit de rotsen gehakte tunnel met een trap: de tunnel van Tunnel Beach. Voorzichtig (bukken omdat deze bijna 100 jaar geleden gemaakt is en de mensen toen kleiner waren en voetje voor voetje omdat de trap nat was) naar beneden gelopen waar op op een klein besloten zandstrand kwamen. We hebben wel lekker de tijd genomen om rond te kijken, te genieten van het uitzicht, wat te drinken en te knabbelen en het geweld van de golven. Uiteindelijk maar weer de weg naar boven ingezet; van 0 meter naar 160 meter hoogte in een zeer korte afstand. Blik op oneindig en stap voor stap naar boven gelopen. Ciska in naar eigen zeggen ongeveer tien keer dood gegaan, maar we hebben de terugtocht in een half uur afgelegd in plaats van 45 minuten. Terug bij de auto de gewone schoenen weer aan en rustig teruggereden naar de cabin. De rest van de dag lekker rustig aan gedaan, het is immers vakantie. Rond zes uur kwamen veel nieuwe gasten op het park en we hebben daar volop van genoten: blijkbaar is er een bijeenkomst van Amerikaanse oldtimers georganiseerd, want de ene na de andere kwam langsrijden. We zijn niet al te laat gaan slapen, aangezien we de volgende dag op tijd weg moesten.

Otago Peninsula

Na een heerlijke nacht onder de warme dekens (er komt een koudefront over het zuider eiland) worden we uitgerust wakker. Een snelle blik naar buiten laat zien dat het erg nat is buiten, en dat de strak blauwe lucht is verborgen achter dikke donkere wolken. Eerst een lekker ontbijt gemaakt en eens rustig doorgenomen wat we vandaag zouden kunnen doen.
Doordat het wolkendek zich opende kwam een mooie blauwe lucht te voorschijn.
Als eerste zijn we naar de Robertson Stone Walls gereden. Geen idee waar ze de stenen hebben liggen, maar we hebben ze niet gezien. Daarom maar doorgereden naar Larnach Castle. Deze hebben we bij ons vorig bezoek aan het zuider eiland al een keer bezocht, maar de tuinen willen we nog graag bekijken. Ondertussen was de zon volop aanwezig. Het is dat het nog zo waaide, want anders zou het gewoon erg warm zijn geweest. De tuinen zijn echt schitterend. Bijzondere planten en bloemen, maar ook bijzonder doorkijkjes. Weer terug bij het kasteel zijn we nog even de ballroom ingelopen. Tot groot genoegen van Ronald, want hier was op een foto meneer Larnach zichtbaar terwijl hij al jaren dood is. We hebben hem niet gezien, maar voor de zekerheid toch maar even vriendelijk gegroet.
Ongeveer een uur later zijn we weer in de auto gestapt. Het begon tegen lunchtijd te lopen, dus nu eerst naar Portabello gereden, naar de “1908 Café”. Wat een geweldig café! Meteen bij binnenkomst krijg je al het warme gevoel. Niet alleen van de kachel, maar van het interieur. Allemaal in de stijl van de jaren twintig. En dan niet alleen de meubels, maar ook de muziek.
Na nog even gezellig met de eigenaresse te hebben gepraat, zijn we weer doorgereden. De bedoeling was om eerst naar de Yellow-eyed-pinguid-conservation te gaan. Maar omdat het begon te regenen, reden we door naar de Albatros Lookout. Daar was de zon weer volop aanwezig, maar de wind ook. Je staat iets hoger, zo’n vijftig meter boven de zee, op een open heuvel, waardoor de wind vrij spel heeft.
Het was gewoon moeilijk om rechtop te blijven staan. We hebben hier een klein rondje gelopen, met uitzicht op een schitterende vuurtoren, kliffen en rotsen en nestelende vogels. Helaas begon het weer lichtjes te regenen. Maar na een paar minuten werd de lichte regen omgezet in een stevige bui. Door de enorme wind, voelde het aan alsof je gezandstraald werd. Snel terug naar de auto dus.
Ronald heeft heen gereden en daarom heeft nu Ciska het stuur overgenomen.
Terug naar de camping.
Het was erg lekker weer en we konden weer genieten van de zon. Lekker met een kop thee buiten in de zon zitten genieten. Ook hier veranderd het weer nog wel eens. En zo ook nu. Het begon weer lichtjes te regenen. Maar binnen is het droog en lekker warm. En als je even niet oplet, gebeuren er weer vreemde dingen. Het lichtjes regenen was niet overgegaan in harde regen, maar zelfs in een dikke hagelbui. En het bleef nog op de grond liggen ook. Het lijkt wel winter!

The City

Onze eerste dag in Dunedin. Vooralsnog is het mooi weer, maar de voorspelling is dat het vanmiddag gaat regenen. Daarom besloten vandaag de stad in te gaan. Hier zijn dingen die we binnen en buiten kunnen doen, dus wat het weer ook doet, wij vermaken ons wel.
Vanaf de parkeergarage richting de Octagon gelopen, het punt om van start te gaan. We hebben twee routes uitgezocht langs allerlei bijzondere punten van de stad gaan,
en besloten met de korte te beginnen. Tot groot genoegen van Ronald, want de eerste stop was de Fortune Theatre. Bij ons reeds bekend, vanwege een aflevering van het programma Ghosts uit Nieuw Zeeland (te zien op Syfy) waar ze op jacht naar het paranormale gaan. Ciska had van te voren aangegeven deze keer dit soort locaties over te slaan, net als Larnach Castle, waar de leden van Ghost Hunters International (ook Syfy) rare beelden hebben getoond van vreemde dingen op foto’s. Vervolgens verder gewandeld langs de priory en kerk in oud zandsteen in Engelse stijl. De route ging langs de oudste brewery (met zeer gave bentley en jaquar voor de deur) en andere oude gebouwen uit het begin van Dunedin. Het einde van de eerste route was de kathedraal. Hier naar binnen gegaan, maar dat viel tegen. Ze hebben het ongeveer 40 jaar geleden helemaal opgeknapt en alle sfeer is verdwenen. We stonden dan ook snel weer buiten. Aangezien lunchtijd naderde hebben we een terrasje opgezocht.
We besloten daar maar meteen een hapje te eten. We hebben gekozen voor tapas: absoluut geen verkeerde keuze.
Na de lunch was het tijd voor de tweede wandeltocht. Daarvan hebben we het eerste punt van gehaald: de oudste kerk van Otago. Gelukkig konden we naar binnen. Deze was wel zeer indrukwekkend: houden plafond, mooie glas-in-lood ramen en vlaggen van de dag dat de kerk in gebruik werd genomen. Eenmaal weer buiten was het helaas echt gaan regenen, maar daarvoor hadden we een oplossing: op naar het oude station. Deze is meer dan honderd jaar oud en is het meest gefotografeerde gebouw van Nieuw Zeeland. Het heeft nog de originele elementen, zoals tegeltjes van porselein, mozaïek vloeren en schitterende glas-in-lood ramen. Weer buiten was het nog steeds niet droog en dat betekende dat er geen ontkomen aan was: op naar Cadbury’s. Als echte Sjakies hebben we een rondleiding gehad door de fabriek. Een productielijn met een Nederlands tintje. Een van de inpaksorteermachines komt uit Nederland. De rondleiding werd verzorgt door een vriendelijke dame die ons allen aan het begin van de toer een zakje met een kleine chocolade reep had gegeven. Ze had al aangegeven dat deze verder aangevuld zou kunnen worden tijdens de toer. De tweede reep kregen wij omdat wij het verst van huis waren, de derde omdat we het personeel niet in de weg stonden, de vierde omdat Ciska wist dat de machine uit Nederland komt en nog een aantal, waarmee het totaal persoon kwam op 6 repen en een creamy egg. De rondleiding werd afgesloten met het proeven van gesmolten chocolade. Zeeeeer vervelend. Ciska verheugde zich al op een dubbele portie, maar Ronald wilde het proberen. En blijkbaar kan hij wel tegen het echte pure spul, want er volgde (gelukkig) geen migraine aanval.
Het was inmiddels weer droog geworden, maar omdat het al later op de middag was, besloten we de tweede wandelroute te laten voor wat het was en zijn we naar Baldwinstreet gereden. Dit is de steilste straat ter wereld (36% helling). Onderaan de straat was het even slikken en met de mededeling we zien wel hoe ver we komen zijn we de klim begonnen. Halverwege ontdekten we dat een man op een racefiets de weg omhoog probeerde te gaan, onder aanmoediging van zijn vriendin. Het waren Nederlanders. En respect: hij kwam tot halverwege. Een tijdje met de vriendin staan praten en vervolgens verder naar boven gelopen. En ook gehaald! Toen we net begonnen met de afdaling bleek een idioot de weg op te willen rijden met een oud barrel: Halverwege kwam hij met slippende banden tot stilstand, sloeg de motor af en toen kon hij het wel vergeten. Onder gejoel moest hij achterwaarts weer naar beneden.
Inmiddels was het tijd om de cabin weer op te zoeken. Morgen weer een nieuwe dag…

Vreemde bollen

Na een lange nacht in diepe rust uitgerust wakker geworden. Genoten van een warme douche en volledig fris ons gemeld voor het ontbijt. Inmiddels van het half 9 geweest, dus onze spullen verzameld en uitgecheckt. Bij de balie werd ons gevraagd of we een lift ergens naar toe wilden. Op ons antwoord dat we naar Maui Car rental moesten en dat we dat lopend wilde doen. Dit resulteerde in een grote grijns en de mededeling dat we daar maar zelf moesten zien te komen. En terecht: het waren de buren! Bij de maui alle papierwerk afgehandeld en toen naar de auto. We dachten een intermediate te krijgen. Blijkbaar denken ze hier groot, want het is een Holden. Super de luxe en uitermate comfortabel.
Ronald is als eerste achter het stuur gestapt en richting de A1 gereden. Vlak voor we daar opdraaiden eerst even gestopt bij het winkelcentrum. Daar hebben we de eerste boodschappen gedaan, om in ieder geval onderweg wat te eten en te drinken te hebben. Het eerste dat ons weer opviel waren de heggen: grote blokken coniferen van 3 a 4 meter hoog. Iets wat we in Nederland nooit gezien hebben, maar dat ons de vorige keer ook al verbaasde.
We zijn doorgereden tot Ashburton. Even rond gereden tot we het centrum zagen en daar de auto aan de kant gezet. Het was de bedoeling om een traditioneel restaurantje / cafeetje op te zoeken voor een kop thee, maar zijn beland in een moderne winkel waar allerlei lekkernijen verkocht en geserveerd werden en ook wijnproeverijen werden georganiseerd. Daar twee koppen groene thee besteld en vervolgens komen er dus twee potten: een met thee en een met heet water voor als de thee te sterk wordt. Daar hebben we vervolgens bijna 3 koppen thee de man uit gehaald. Dat is tenminste theedrinken, in plaats van die calvinistische maten in Nederland!
Na een tijdje weer doorgereden. Het landschap begon behoorlijk te veranderen: je merkte dat we in de buurt van de oceaan kwamen. Het weer werd ook steeds zonniger. Rond lunchtijd hebben we de auto bij een picknickplaats geparkeerd en broodjes klaar gemaakt. We konden niet bij de oceaan komen, maar we keken er wel op uit. Vanaf dat punt is Ciska achter het stuur gestapt… op weg naar de eerste toeristische attractie: Moeraki Boulders. Dit zijn enorme knikkers op het strand. Wij zijn behoorlijk nuchter, maar als je niet stevig in de schoenen staat, zou je kunnen denken dat het eieren van aliens zijn, waarvan enkele zijn opengebroken. Heel apart als je ziet dat ze niet zo maar gebroken zijn, maar dat het net een blokkenspel is, die uit elkaar is gevallen. Niemand kan verklaren wat ze zijn en waarom ze er zijn.
Hier heeft Ronald het stuur weer over genomen en is naar Dunedin gereden.
Tegen half 6 waren we bij het Holiday park. We hebben ons gemeld en de sleutels van de touristflat gehaald. Alle spullen uitgeladen en ons geïnstalleerd.
In plaats van een rustige avond besloten we om ‘s avonds in het donker toch nog naar het strand te lopen. Het dreigde te gaan regen, maar het was gelukkig nog droog. Heel bijzonder om de oceaan en de golfslag in het donker te zien. Je krijgt een hele mystieke indruk. En boven op de duinen hadden we een schitterend uitzicht over Dunedin by night. Nadat we de weg terug hadden ingezet, besloot de regen toch in volle hevigheid naar beneden te komen. Nog net geen verzopen katten, maar niet ver er vanaf weer in de cabin aangekomen. Tijd om te gaan slapen…

De grote vertraging

Twee en een half uur voor de landing werden we weer gewekt. De lichten gingen aan en ze gingen beginnen met de brunch. Een uur voor de landing kwam de piloot weer even aan het woord. Nu met meer verontschuldigingen, omdat we geen rugwind hebben gehad, maar tegenwind. Hierdoor hebben we nog een extra uur vertraging opgelopen. Voor ons dus voldoende om niet meer met onze originele vlucht NZ539 mee te kunnen. Na de landing kregen we nogmaals de verontschuldigen en een papiertje met daarop de nieuwe vlucht gegevens. Nu eerst snel door de douane. Ook hier weer de vertrouwde discipline waarmee alles gaat. De mevrouw van de douane was erg vriendelijk. Lekker mee staan te kletsen en grappen maken (zij begon). Ze wilde graag weten wat we gingen doen in NZ. Na onze uitleg was ze jaloers: dat zou zij ook wel willen doen!
Met onze stempels in het paspoort, konden we onze bagage ophalen. Nu snel van de International Terminal naar de Domestic Terminal.
Om vijf uur ‘s middags vertrok dan onze vlucht naar Christchurch. Het was een rustige vlucht van nog geen anderhalf uur. Dit keer geen douane activiteiten, omdat het een binnenlandse vlucht was. Dus direct naar de bagage band om onze koffers op te halen. We werden opgehaald en naar het hotel gebracht. Het blijkt dat het hotel net buiten het vliegveld ligt. We hebben een mooie kamer. En we hebben nog even aan eten gedacht, maar met het vele eten in het vliegtuig, hebben we toch maar besloten niet te gaan dineren in het restaurant. Lekker op de kamer met een kop thee. Later voor Ciska nog een kop chocomelk, niet voor Ronald, want die is allergisch voor cacao.
We hebben nog wat TV liggen kijken, maar tegen half tien begonnen de ogen toch te prikken: tijd om te gaan slapen!

De kleine vertraging

We hebben allebei heerlijk kunnen slapen. Even nadat Ronald zijn telefoon aan had gezet, kreeg hij een SMS binnen van NotiFly, een dienst van Cathay Pacific. Hierin werd gemeld dat de vlucht naar Auckland 40 minuten vertraging zou hebben. We hebben lekker gedoucht en zijn om kwart over zes gaan uitchecken. Ruim op tijd, want we worden om half zeven opgehaald. Eenmaal beneden en de formaliteiten afgerond, stond onze chauffeur en twee andere passagiers al klaar. Het waren twee personen uit Friesland (dus bijna Nederlanders).
Op de luchthaven aangekomen konden we direct door de douane, omdat we de boarding passen al hadden. Hier zijn we even langs wat winkels gelopen om uiteindelijk bij Starbucks thee te halen. We bestelden groeten thee zonder melk. Er brak grote paniek uit: thee zonder melk? Dat kan niet! Kleine HongKongertjes renden heen en weer, en vonden uiteindelijk wel groene mint-thee welke we zonder melk konden krijgen. Tegen negen uur zijn we naar de gate gelopen. De oorspronkelijke vertrektijd van 21:25 was verzet naar 22:05. Maar om 21:25 was er nog steeds geen vliegtuig.
Toen die uiteindelijk wel kwam en aan de gate stond, hebben ze echt in record tempo de passagiers uit het vliegtuig gehaald, het toestel schoongemaakt en de mochten wij naar binnen. Uiteindelijk zijn we rond half elf vertrokken.
De piloot verontschuldigde zich voor de vertraging en gaf aan dat we waarschijnlijk wel wat tijd goed konden maken in de lucht.

Vertrokken!Departed!

De CX 272 naar Hong Kong is met wat vertraging om 14:01 vertrokken:

 Flight CX 272 to Hong Kong departed with a slight delay:

Op weg naar vertrekOn our way for departure

(klikken voor de grote foto)

(click to enlarge)

Het verre oosten

Vandaag is het zo ver… na bijna 10 maanden na boeken gaan we daadwerkelijk op weg! Met ongeveer 10 minuten vertraging zijn we vertrokken naar Hong Kong. Na zo’n twee uur vliegen, gingen de luiken dicht en het licht uit. Voor sommigen tijd om te slapen, maar voor ons tijd om lekker te dommelen en naar muziek op iPod te luisteren. Tegen de tijd dat wij in slaap vielen, zo’n twee uur voor de landing, ging het licht weer aan en was het tijd voor ontbijt. De vlucht was tot nu toe soepel verlopen, alleen tijdens het ontbijt kregen we last van aardig wat turbulentie. Dus tijdens het eten ook druk bezig het drinken in de beker te houden en niet er buiten.
Doordat we een aardige rugwind hadden, waren we in 10 uur en 40 minuten in Hong Kong. De formaliteiten bij de douane verliepen erg soepel. Doordat we geen bagage ophalen, konden we direct naar de hal en ons melden bij Vigor. Zijn brachten ons in twintig minuten naar het “Royal View Hotel”. Wat is dat groen! Schitterende wegen, omgeving en wat veel water. Het is enorm uitgestrekt met hoge flats en volop groen. In het Hotel aangekomen snel ingecheckt en naar de kamer. Daar zijn we meteen gaan slapen: bij tanken voor deel 2 van de vlucht.